Heaven’s Doors (2006)
Regie: Imad Noury, Swel Noury | 157 minuten | drama | Acteurs: Latifa Ahrar, Amidou, Samia Berrada, Camelia Bouhmamdi, Youssef Britel, Zak Darsi, Rachid El Ouali, Mouna Fettou, Taha Ghrabi, Fatima Harrandi, Smail Hijazi
Met een moeder als producent en een vader als regisseur is het niet verwonderlijk dat de broertjes Swel en Imad Noury in de filmwereld terecht zijn gekomen. Na enkele korte films en een paar commercials verzamelden ze het geld voor hun eerste grote film: ‘Heaven’s Doors’.
‘Heaven’s Doors’ is opgebouwd uit drie verschillende verhalen die zich allemaal afspelen in het hedendaagse Marokko. Hoewel de verhalen over mensen gaan uit verschillende mileus en leeftijdscategorieen, bevatten ze toch duidelijk een gemeenschappelijk thema: moeders en zonen. De broers laten dit overduidelijk naar voren komen. Misschien niet zo gek, want mede dankzij hun moeder, die de film van haar zoons produceerde, konden zij zich immers veroorloven deze film uit te brengen.
De twee broers kiezen voor een aparte, maar zeker niet slechte opbouw. Gelijk in het begin van de film zien we Ney die gewapend voor een deur staat. Hij gaat naar binnen, grijpt een vrouw vast en schiet zowel haar als haar man dood, maar niet voordat de man terugschiet richting Ney. Iedereen komt hierbij om het leven. Als kijker weet je op dat moment nog niet wat er allemaal aan de hand is en waarom Ney tot deze daad komt. Vervolgens begint de film pas echt en ga je terug in de tijd en zie je stapje voor stapje wat de jongen hiertoe heeft gedreven. Het intelligente is dat waar dit eerste verhaal eindigt, het tweede begint. De mensen die doodgeschoten worden, zijn namelijk de ouders van de vijfjarige Salim voor wie nu een nieuw leven begint als een zeer strenge tante de zorg op hem neemt. Als laatste is er Smail (een rol die de vader van de regisseurs op zich heeft genomen en dat voortreffelijk doet), een oude man die na vijftien jaar gevangenschap vrijkomt. Ook in deze verhalen zitten weer verassende connecties.
Alle drie de verhalen hebben een eigen stijl. De muziek, de manier van filmen en de sfeer zijn verschillend. Waar in het eerste verhaal de stijl erg ‘los’ is, met harde muziek en vooral ontzettend veel schokbewegingen van de camera (misschien iets te veel van het goede) is de rest van de film een stuk somberder met muziek van een heel ander kaliber, meer klassiek en zacht op de achtergrond.
Iets wat gedurende de hele film wel eenduidig is, zijn de kleuren. Deze zijn heel apart. Het is geen zwart-wit film, maar ook geen kleurenfilm. De kleur wit overheerst alles en voor de rest is alles erg flets en grauw. Dit draagt bij aan de aparte sfeer van ‘Heaven’s Doors’. Enige minpunten zijn de traagheid van de film en, wat hiermee samenhangt, het feit dat de broers teveel willen laten zien en te weinig hebben kunnen schrappen in de montage. Want met bijna 160 minuten is het wel een te lange zit, maar voor een druilerige zondagavond (en eigenlijk wel elk ander tijdstip) is dit een prima film om je mee te vermaken.
Redactie Cinemagazine
Waardering: 3.5