Hemingway vs. Callaghan (2003)

Regie: Michael DeCarlo | 170 minuten | drama, biografie | Acteurs: Vincent Walsh, Robin Dunne, Gordon Pinsent, Andrew Bush, Kirstin Hinton, Michael Ironside, Michelle Nolden, Marvin Kaye, Ruth Madoc-Jones, Reagan Pasternak, Jonathan Payne, Carly Pope, Adam Reid, Mathieu Simonet, Janine Theriault, Jeff White

Ernest Hemingway is in ons koude kikkerlandje niet zo bekend als in thuisland Amerika. In de U.S.A staat de beste man bekend als een icoon, een mythisch figuur dat onlosmakelijk met de ‘States’ verbonden is. De Canadese televisieserie ‘Hemingway vs. Callaghan’ probeert een meer menselijk beeld te geven van de schrijver die de wereld trakteerde op literaire werken als ‘For Whom The Bells Toll’ en ‘The Sun Also Rise’. Of dat gelukt is lees je hier.

De serie focust zich op de vriendschap tussen Hemingway (Walsh) en de Canadese schrijver Callaghan (Dunne). De twee waren vanaf hun eerste ontmoeting in 1923 onafscheidelijk. De mannen leerden elkaar kennen op de redactie van de krant ‘Star’. De kameraadschap verwatert als Callaghan de trotse Hemingway verslaat in een uit de hand gelopen bokswedstrijd. Als de serie begint hoort de Canadees van een journalist dat Hemingway zelfmoord heeft gepleegd. In gedachten verzonken ontwijkt Callaghan de pers die zich massaal op hem stort. Via flashbacks kom je te weten hoe de schrijvers over zichzelf, elkaar en hun literatuurpassie dachten.

Je raadt het al: ‘Hemingway vs. Callaghan’ is een biopic. Jammer genoeg is de film als biografie niet helemaal geslaagd. Als je hoopt dat Hemingway als persoon geen geheimen meer voor je heeft na het zien van deze lijvige productie, heb je het mis. De serie doet een dappere poging om Hemingway te demystificeren, maar slaagt daar niet helemaal in. De film blijft wat braafjes en weet de kern van Hemingways werk nooit echt te raken.

De Amerikaanse auteur staat bekend om zijn literaire gaven. Helaas worden daar weinig woorden over vuil gemaakt. Enkele citaten uit zijn boeken of meer aandacht voor het schrijfproces zou de film veel goed hebben gedaan. Een goede biopic moet je juist warm maken voor de hoofdpersoon, in dit geval een schrijver. Het zou dus juist goed zijn als je na afloop van de serie juist veel interessante informatie over Hemingways werk zou krijgen. tenminste als je daar nog niet bekend mee bent. Jammer genoeg doet regisseur Michael DeCarlo geen moeite om wat dieper in te gaan op Hemingways werk. De cineast is meer geïnteresseerd in Hemingway de rokkenjager annex alcoholist dan in Hemingway de schrijver.

DeCarlo toont dus meer belangstelling in de mens achter de schrijversmythe. Door Callaghan te gebruiken als leidraad hoopt de regisseur dat je meer te weten komt over Hemingways levenswandel, levensstijl en karakter. Dat lukt maar ten dele. Het is dankzij Walsh’ sterke spel dat de film zo lang interessant blijft. Vol vuur zet de acteur een personage neer dat afwisselend oppervlakkig, ruw, onbeholpen, neerslachtig en tragisch is. Je hebt wel wat achtergrondkennis nodig van de schrijver wil je de film helemaal kunnen volgen. Zo wordt er amper iets gezegd over Hemingways depressieve buien.

Hoewel de serie niet dieper ingaat op de depressiviteit en de destructieve levensvisie van Hemingway, laat het sterke spel van Walsh je wel een glimp opvangen van de donkere kant van zijn katakter. Het wordt duidelijk dat niemand echt vat kon krijgen op de geheimzinnige en gesloten schrijver. Hoewel hij de schijn ophield een gelukkig en geslaagd persoon te zijn, bleek Hemingway een diep ongelukkige, overgevoelig mens te zijn. De lichaamstaal en sombere oogopslag van Walsh maken de innerlijke pijn van zijn personage invoelbaar.

Dunne acteert ook goed als Callaghan, maar ondanks zijn inzet kan hij niet voorkomen dat Walsh de hele film naar zich toetrekt. Sterker nog: Walsh speelt de hele cast het doek af.
De nuchtere Callaghan steekt bleek af tegenover de sprankelende Hemingway. En jammer genoeg neemt juist het weinig spannende karakter van Callaghan je mee. Als Hemingway niet in beeld is wordt de film wat traag en langdradig. Zijn charisma wordt dan erg gemist.

Het acteerwerk is degelijk. Naast Walsh vallen vooral Dunne, Hinton en Pinsent op door hun krachtige spel. Ook Ironside is leuk in zijn piepkleine rolletje als de hardvochtige hoofdredacteur van Hemingway en Callaghan.

Hoewel de film nergens echt de diepte ingaat is het toch een fascinerende serie geworden. DeCarlo roept soms wat verwarring op met zijn ongepolijste flashbackstructuur die nogal een van de hak op de tak springt, maar toch zorgt het goede acteerwerk en de mooie, jazzy muziek ervoor dat je geboeid blijft kijken. De titel van de serie slaat op de gewraakte bokspartij die het einde betekende van de vriendschap tussen Hemingway en Callaghan. Jammer genoeg is de miniserie zelf geen Knock Out geworden.

Frank v.d. Ven