Heroine of Hell (1996)

Regie: Nietzchka Keene | 88 minuten | drama | Acteurs: Catherine Keener, Wendy Phillips, Karen Gordon, Dermot Mulroney, Tom Nowicki

Wat een eigenaardig mens is Magda toch met haar fascinatie van de hel en straffen. Even eigenaardig als de film zelf. Je moet er maar van houden. De getoonde kunstwerken zijn wel mooi maar daarvoor en voor de berichten die Magda inspreekt, geldt dat het een en al om kwelling en pijn gaat. Over kwelling gesproken, de film verloopt tergend langzaam. Als kijker moet je je best doen om niet in slaap te vallen. Tegen het eind komt er wel wat actie in, maar van echte spanning kan er niet worden gesproken. De film werd geproduceerd en geregisseerd door professor Nietzchka Keene (1952-2004), cineast en lid van het Communication Arts Department van de Universiteit van Wisconsin. De andere film die ze maakte was ‘Juniper Tree’ (1990) met zangeres Björk.

Catherine Keener, Oscar genomineerde voor haar rol in ‘Being John Malkovich’ (1999), is hier niet slecht als verwarde kunstenares. Dermot Mulroney (in het echt de man van Catherine Keener) is geloofwaardig als Callum, een lokale bewoner en de nieuwe minnaar van Magda. Grappig dat hij de stem van Dante verzorgt in ‘Dante’s Inferno’ (2006), ook over de hel. Wendy Phillips acteert ook niet slecht als koele weduwe. Pluspuntje aan ‘Heroine of Hell’ zijn de acteurs. Het is het verhaal waar veel aan mankeert. Het begint als zoektocht van de kunstenares, dan volgt er een moordmysterie en daarna een ontknoping. Maar alle verhaalelementen zijn helaas slecht geïntegreerd.

Het idee van een kunstenares die reist en observeert om dit vervolgens in haar kunst te verwerken is erg goed. Alleen is dit veel te weinig benadrukt in deze film. Magda’s ideeën voor gepaste straffen voor zielen in de hel zijn onvoldoende uitgewerkt. De titel ‘Heroine of Hell’ is veel te pretentieus en misleidend voor wat de werkelijke inhoud is. Magda is niet zozeer een heldin, meer een soort helper met haar eigen obsessies. Er is ook niemand die echt een hel moet doorstaan. De scène waar de jonge Magda haar moeder vindt na haar zelfmoord komt in één flits voorbij en er wordt nergens in de film op terug gegrepen. Door dit slecht uitgewerkte, niet op gang komende verhaal en de vreemde muziek is de film een soepzootje geworden. Het publiek en de cast verdienen beter.

Sarita Koendjbiharie