Het Wolvenmysterie-Suden arvoitus (2006)

Regie: Raimo O. Niemi | 90 minuten | drama, avontuur, familie | Acteurs: Tiia Talvisara, Janne Saksela, Vuokko Hovatta, Miia Nuutila, Kari-Pekka Toivonen, Peter Franzén, Ville Haapasalo, Pekka Huotari, Juha Kukkonen, Eero Milonoff

Finland, of Suomi, zoals de Finnen zeggen is een koud land. Een groot deel van het jaar ligt er sneeuw en de temperaturen kunnen dalen tot -30˚ Celsius, of meer. Een ander kenmerk van het uitgestrekte land is, dat er veel natuurschoon is, dat voor het grootste deel uit bossen bestaat en heel veel meren en riviertjes. Dit is het landschap waarin het verhaal van Salla en de wolven zich afspeelt. Het levert hier en daar oogstrelende plaatjes op, uiteraard met veel sneeuw.

Salla heeft een eigen sneeuwscooter, waarmee ze overal naartoe crost, ze is eigenlijk nog te jong, maar haar stiefvader is een van de lokale politiemannen en staat het oogluikend toe. Salla is sowieso volwassen voor haar leeftijd en sterk. Zo ontmoet ze Matias. Wanneer die door jongens op school wordt gepest, grijpt ze hardhandig in door de belagers met sneeuw in te peperen. Gelukkig krijgt Matias nog kansen genoeg in de film om te laten zien dat hij geen watje is. Wanneer hij Salla helpt met de wolven ontstaat er tussen hen een innige vriendschap, “maar we gaan niet zoenen hoor!” verzekert Salla hem. Later vast wel, als ze groot zijn.

De vriendschap tussen de twee bijna pubers is een mooi gegeven in de film. Het ontkracht gelukkig een beetje het vooroordeel dat kinderen tegenwoordig allemaal zo vroeg seks hebben en/of willen. De tederheid tussen de twee jonge acteurs is mooi gespeeld, geloofwaardig en wordt nooit sentimenteel. Mooi is het om te zien hoe Salla halverwege de film echt volwassener is geworden. Wellicht ook een verdienste van de grime- en kostuumafdeling, maar ook van spel en regie. Uiteraard gaat de terugkerende Laila ook een rol spelen in het verhaal, dat goed in elkaar steekt. Salle worstelt met de vraag of ze haar echte moeder wel wil leren kennen en de gebeurtenissen helpen haar een handje mee in die beslissing. Alle losse eindjes komen aan het einde mooi bij elkaar.

Het geheel is gemaakt voor kinderen, maar is nooit kinderachtig. De acteurs nemen allemaal hun rollen serieus en door de verschillende lijntjes en lagen is het verhaal niet te eendimensionaal of te simpel. Een paar maal wordt de magie van het kind dat met de wolven kan ‘communiceren’ aangestipt en het had de film in de richting van een sprookje of een soort legende kunnen sturen, maar dat gebeurt niet. Iedereen blijft met de beide beentjes op de grond staan, wat uit oogpunt van de titel misschien een beetje tegenvalt. Het neemt echter niet weg dat de scènes met de wolven hartverwarmend zijn en het een leuk verhaal is, dat niet té ingewikkeld is, maar toch genoeg laagjes bevat om het interessant en spannend te maken voor jong en oud.

Arjen Dijkstra

Waardering: 3.5

Speciale vertoning: Cinekid 2007