Hide (2008)
Regie: K.C. Bascombe | 93 minuten | actie, drama, horror, thriller | Acteurs: Christian Kane, Rachel Miner, Polly Shannon, Beth Grant, Alex Sarian
Door de ietwat bizarre mix van genres en de vele referenties naar andere films (‘Pulp Fiction’, ‘Bonnie and Clyde’, ‘Butch Cassidy and the Sundance Kid’) lijkt ‘Hide’ zeker in het eerste half uur het produkt van de doorgedraaide fantasieën van een of meerdere fanboys. Een ode aan de films waar zij van houden en die hen inspiratie hebben gegeven voor dit verhaal. Een blik op het cv van de filmmakers (scenario is van Gregory D. Rosati en K.C. Bascombe, die tevens de regie deed en die samen met producent Nick Seferian productiemaatschappij Wishbone Entertainment runt) toont echter dat het hier niet om amateurs gaat, maar dat zij al een aantal films, zij het in het B-filmcircuit, op naam hebben staan. ‘Hide’ weet dat niveau net te ontstijgen. Dankzij het acteerspel van de twee hoofdrolspelers, Christian Kane en Rachel Miner, en de mooie, sfeervolle cinematografie van Pablo Schverdfinger beklijft de film net iets langer dan een gemiddelde B-film.
De opening doet erg aan die beroemde Tarantino scène denken waarin Amanda Plummer en Tim Roth elkaar als Honeybunny en Pumpkin de liefde verklaren en quasi-diepzinnige gesprekken voeren over het leven. White trash “Billyboy” en “Betty Boop” doen hier min of meer hetzelfde, Billy houdt een heel betoog over het verschil in motivatie van een echte arbeider en een werknemer in de grote stad. Echter, in tegenstelling tot hun inspiratiebronnen in ‘Pulp Fiction’ hebben zij hier al kogels rond laten vliegen, die er en passant voor zorgden dat er ook nog wat slachtoffers in een plas bloed zijn komen te liggen. Ze hebben net een bank beroofd en de arm der wet is net gewaarschuwd, dus het wegrestaurant is omsingeld door politie. Ondanks dat bespreken de twee smoorverliefde jongelui ontspannen hun toekomstplannen, ze willen een nieuw leven opbouwen in Bolivia. Zwaar bewapend openen ze de deur; ervan overtuigd dat ze zullen ontkomen… het loopt uiteraard anders.
Billy wordt gevangengenomen en Betty weet te ontsnappen. Zeven jaar later moet Billy opnieuw voorgeleid worden vanwege een vormfout in het eerste proces. Tijdens het transport wordt de bus waarin hij geboeid achterin zit aangereden. Dader is Betty, die hem op deze manier komt bevrijden. Zij wil het liefst meteen verder gaan waar ze zeven jaar geleden gestopt zijn, maar Billy lijkt geplaagd door demonen uit het verleden en heeft de periode achter de tralies gebruikt om over zijn zonden na te denken. Toch kan hij zijn grote liefde niet weerstaan en gaan ze terug naar de plek waar Billy de buit heeft verstopt.
Vanaf dat moment komen er enkele martelhorrorelementen in de film. Een meisje is vastgebonden aan een ketting en wordt gefotografeerd, maar ook mishandeld. Het lijkt er op dat iemand Billy en Betty wil straffen voor wat zij aangericht hebben. Is het een familielid van een van hun vele slachtoffers of is er iets anders aan de hand?
De filmmakers slagen er in lange tijd de spanning goed op te bouwen. Er zitten enkele zeer gewelddadige en gruwelijke scènes in (die naald!) maar jammer genoeg verliest de film op het eind wat van dit zorgvuldig gecreëerde beklemmende sfeer. Het verhaal zit daarnaast prima in elkaar, losse eindjes worden keurig aan elkaar geknoopt, de vraag is alleen of het een bevredigende oplossing is. De film is voorzien van een slotstuk dat al hetgeen je hiervoor hebt gezien weer in een ander daglicht stelt. Dat is een trucje dat helaas al zo vaak is toegepast dat het hier voor wat irritatie zorgt. Wat ook op je zenuwen gaat werken is het continue koosnaampjes aan elkaar geven van de twee hoofdpersonages (waarbij ‘daddy’ en ‘momma’ toch wel heel fout zijn). Toch is ‘Hide’ een onderhoudende en goed verzorgde film, die je bijna anderhalf uur lang niet helemaal op het puntje van je stoel zal houden, maar waar je zeker niet bij in zult dutten.
Monica Meijer