High Noon – Lit yat dong hung (2008)
Regie: Heiward Mak | 100 minuten | drama | Acteurs: Sham Ka-kei, Anjo Leung, Venus Wong, Lam Yiu-Sing
Als de jongelui die Heiward Mak opvoert in haar adolescentendrama representatief zijn voor de hedendaagse jeugd dan scheelt er duidelijk iets. Niet alleen met de jongeren, maar met het hele opvoedkundige proces van de maatschappij. ‘High Noon’ maakt deel uit van een trilogie over jongeren in China, Taiwan en Hong Kong. Het drieluik wordt overigens gefinancierd door Eric Tsang, een rasechte Hongkonger en in het bezit van een werkelijk indrukwekkende filmografie. Het Hollywood van het Oosten beschikt over een bloeiende filmindustrie die vooral grossiert in als geweldballetten vermomde actieprenten en de onvermijdelijke Kung Fu capriolen. De meest bekende aanhanger van deze theatrale krachtpatserij is ongetwijfeld John Woo. Maar het hoeft niet altijd in slow motion gefilmd bloedvergieten te zijn. Mak bewijst dat er ruimte is voor andere genres en dat een kleinschalig portret zijn bestaansrecht heeft in het voluptueus gevulde cinemabestand van de voormalige Britse kolonie.
Een belangrijk schoolexamen vormt het eindstation voor een hechte groep van zeven jongens en twee meisjes. In de periode voorafgaand beseffen de scholieren nog niet dat dit keerpunt een allesbepalende invloed op hen zal hebben. Stilletjes aan ontstijgen de vrienden hun homogene cocoon van het groepsverband. De tussentijd wordt gedood met puberale baldadigheden, sex, drugs en veel tumult. Van God los, inderdaad. Eerst doen dan denken annoteert één van de hoofdpersonages. Vandalenstreken worden gefilmd en netjes op het internet gepost zoals het hoort in deze cyberwereld. Hoewel in het bezit van een blitse gsm is het voor de pubers erg moeilijk om te communiceren naar de volwassen wereld toe. Ouders zijn buitenaardse wezens en de school is één grote grap waarbij nablijven de clou is.
Wing, het buitenbeentje van het allegaartje, becommentarieert de uitspattingen en fungeert een beetje als ieders geweten. Elk lid heeft zo zijn eigen ongemak en probeert daar persoonlijk mee om te gaan. Het kliekje is een manier om de zorgen te vergeten en een soort van verbondenheid te voorzien. Vernielingen dienen om de emotionele leegheid tijdelijk te vullen. Pijnlijke voorvallen zorgen voor een negatieve kettingreactie waardoor de bruidstaart van kameraadschap in elkaar stuikt als een kaartenhuisje. De leegheid die de hoofdpersonages van ‘High Noon’ tekent neemt al snel bezit van de kijker. De collage van faits divers vormt een onsamenhangend en repetitief beeld dat ook niet altijd blijk geeft van een onderscheidende optiek.
Dat de cineaste bij wijze van spreken zelf nog maar net de schoolbanken heeft verlaten zorgt voor een ietwat éénzijdige benadering. De soap is niet ver weg. Om nog maar te zwijgen van de iets te voor de hand liggende situaties. Zo is de vader die zijn zoon regelmatig wat klappen geeft een stuitend voorbeeld van een simplistische aanpak. Blame it on the parents. Het gewillig gebruik van handcamera en de montage die duidelijk aanleunt bij de videoclipstijl zorgen voor duizelingen en onoverzichtelijke scènes. De cruciale vechtpartij tijdens Nieuwjaarsavond gaat op die manier compleet verloren in de duisternis. Met wat minder drang naar overgestileerde beelden zou ‘High Noon’ vooral meer impact hebben en samenhangender ogen. Deze spoedcursus afwijkend gedrag met een tekort aan background zorgt ervoor dat de observeerder meer afschuw voelt voor de hangjongeren dan een drang om hen te helpen.
‘High Noon’ komt op sommige momenten over als een trendy en grimmigere versie van “Beverly Hills, 90210” met weliswaar betere acteurs.
Jochem Geelen