High School Musical (2006)
Regie: Kenny Ortega | 98 minuten | komedie, drama, familie, musical, romantiek | Acteurs: Zac Efron, Vanessa Anne Hudgens, Ashley Tisdale, Lucas Grabeel, Corbin Bleu, Monique Coleman, Bart Johnson, Alyson Reed, Chris Warren Jr., Olesya Rulin, Ryne Sanborn, Socorro Herrera, Joey Miyashima, Dutch Whitlock, Ryan Templeman
Film is hét medium om dromen tot leven te brengen en Hollywood is het Walhalla van zelfgecreëerde droomwerelden. Walt Disney was een van de grote pioniers van de Amerikaanse droomfabriek, die hij, meer nog dan om te entertainen, gebruikte om zijn levensdroom over de wereld te verspreiden. In Disney’s wereld is iedereen lief voor elkaar en zijn ze dat niet dan worden ze genadeloos gestraft.
Het begon met tekenfilms, die een groot succes werden, maar later kwamen er ook films met echte mensen, die het ook steeds beter deden. Recente Disneysuccessen als ‘Pirates of the Caribbean’ (2003, 2006 & 2007) en ‘The Chronicles of Narnia’ (2005) lijken door hun geweldadige karakters niet te passen in de zachte Disneylijn, maar dat is slechts schijn. Uiteindelijk zijn de films altijd overgoten met een Disney sausje, het geweld is nooit expliciet en vaak met een knipoog en bovendien noodzakelijk om het kwaad te verslaan, wat altijd lukt. Eind goed, al goed. Sprookjes, zeg maar.
Het grootste sprookje dat Disney creëerde reikte voorbij de illusie van de film. Geheel naar de ideeën van de grote baas, werden er in Amerika plekken uit de grond gestampt waarin de ultieme Amerikaanse droom tot leven moest komen en waarin mensen van alle rassen en standen verdraagzaam en in harmonie naast en met elkaar moesten leven. Prefab dorpen uit science fiction verhalen, waar de echte wereld buiten de deur wordt gehouden. Disney wilde een ‘Magic Kingdom’ creëren, zonder armoede of andere problemen. Een nobel streven, maar helaas voor hem laten mensen zich harmonie en verdraagzaamheid nu eenmaal niet door de strot duwen. Het is slechts dan ook slechts in film dat de grote Disney illusie standhoudt.
Zo ook in ‘High School Musical’. In deze film zien we de perfecte high school, waar iedereen altijd met een glimlach op zijn gezicht door de gangen loopt. Op het schoolplein is het een levendige, gezellige boel en er wordt van alles door docenten én leerlingen gedaan om de schooltijd één groot feest te laten zijn. En natuurlijk wordt er hard gewerkt, door iedereen, want we moeten later met zijn allen verder bouwen aan de Amerikaanse droom en daar moeten we voor zweten. En wat is uiteindelijk het belangrijkst? Winnen, wat voor Amerikanen betekent: ‘de beste zijn’. Als je gaat voor je grote droom, zul je altijd slagen. Nog niet eens zo’n slechte boodschap, maar de kunstgrepen die worden uitgehaald om het in 98 minuten allemaal vlekkeloos te laten verlopen! Het werkt, maar als je beter kijkt, zie je dat het een trucje is. Zorgvuldig uitgedacht en uitgewerkt om de kijkers een rad voor ogen te draaien.
Het valt op in de film dat iedereen mooi is, glad en fris, maar wel op een voorgekookte manier. Je ziet het ook aan de kleding, die te duidelijk uitgezocht is. Alles is gesneden koek. Natuurlijk is er weerstand, natuurlijk zijn er probleempjes, maar iedereen is uiteindelijk zo begripvol en gaat zo makkelijk overstag, te mooi om waar te zijn. De liedjes zijn okay, slim gecomponeerd (al moet je er van houden). Elke oneffenheid is weggepoetst, alles is nauwkeurig uitgedacht en vlekkeloos uitgevoerd. Maar aan het einde besef je ineens dat de koffie niet vers was, maar instant, kant-en-klaar, zonder echte smaak. Risicoloos, niet puur natuur, maar met heel veel kleur-, geur- en smaakstoffen. Als fast food: in eerste instantie best lekker, maar eigenlijk ongezond, vooral als je er te veel van binnenkrijgt.
Arjen Dijkstra