Hoffa (1992)

Regie: Danny de Vito | 135 minuten | actie, drama | Acteurs: Jack Nicholson, Danny DeVito, Armand Assante, J.T. Walsh, John C. Reilly, Frank Whaley, Kevin Anderson, John P. Ryan, Robert Prosky, Natalia Nogulich, Nicholas Pryor, Paul Guilfoyle, Karen Young, Cliff Gorman, Joanne Neer

Wat is die Danny DeVito een klein mannetje! Fysiek dan. Als acteur is hij vrij groot en als regisseur zit hij daar ergens tussenin. Hij had het aardige ‘The War of the Roses’ (1989) gemaakt, na ‘Hoffa’ verfilmde hij verdienstelijk het leuke kinderboek ‘Matilda’ (1996) en alles wat hij daarna regisseerde eindigde op de zolder van de videotheek. ‘Hoffa’ misschien ook wel een beetje. De film heeft niet de allure die het had kunnen hebben, of die het uitstraalt te willen hebben. Spijtig voor Danny DeVito, maar hij had het beter over kunnen laten aan Francis Ford Coppola (van onder andere ‘The Godfather’ I, II en III) om een dergelijk epos met verve over te dragen. Of Sergio Leone, wiens ‘Once Upon a Time in America’ ook een inspiratiebron moet zijn geweest.

‘Hoffa’ ademt net als zijn inspiratiebronnen de sfeer van een heldenepos met een rafelrand. DeVito kopieert de romantische trekken, maar slaagt er niet in de diepte te vinden die nodig is om het geheel echt tot leven te brengen.

Daarbij heeft DeVito nog het nadeel dat hij een biografie heeft gemaakt en zich min of meer aan de feiten heeft moeten houden. Een gegeven dat de originaliteit en creativiteit bemoeilijkt en al menig verhaal de das om heeft gedaan. Of zou het de muziek zijn geweest? De melancholie van bijvoorbeeld Ennio Morricone mist in DeVito’s vertelling.

Jack Nicholson speelt wel een aardige rol, of doet althans goed zijn best. Hij is fysiek aangepast, zijn gezicht is wat verbouwd, om beter op Hoffa te lijken en je hoeft niet te weten wie Hoffa precies is geweest om te zien hoe hij is moet zijn geweest, omdat Nicholson zijn personage krachtig neerzet. Toch voelen we niet genoeg met hem mee. Daar krijgen we niet de kans voor, er moet zo veel verteld worden. Bovendien was het ook best een eikel en we krijgen niet veel mee om ons te overtuigen van het tegendeel. We zien wel eens vluchtig dat hij van zijn vrouw houdt, maar veel meer dan dat krijgen we niet mee van zijn privéleven. Wel zien we veel van de strijd die hij overal en altijd zijn hele leven voerde.

En waartegen, of waarvoor? Uiteindelijk is het de maffia die de touwtjes is handen krijgt bij de ‘Teamsters’, de vervoersvakbond in Amerika. En dat schijnt nog steeds zo te zijn. Met dank aan Jimmy Hoffa. Danny DeVito probeert hem nog te ‘redden’ door als zijn rechterhand Bobby Ciaro te spelen, een man die hem tot het laatst toe steunt. Maar het mag niet baten voor Jimmy en voor de film, die een aardige poging waagt, maar het net niet haalt.

Arjen Dijkstra

Waardering: 3

Bioscooprelease: 22 juli 1993