Honor de Cavalleria – Honor of the Knights (2006)

Regie: Albert Serra | 110 minuten | drama | Acteurs: Lluís Carbó, Lluís Serrat, Nanu Ferrari, Bartomeu Casellas, Joaquim Fernández, Felicià Butinyà

‘Honor de Cavalleria’, van de Spaanse regisseur Albert Serra, schijnt in 2006 een zegetocht langs de festivals gemaakt te hebben. Hoe dat komt, mag wel een speling van de natuur (of wellicht het lot) genoemd worden. ‘Honor de Cavalleria’ blinkt namelijk slechts in één ding uit, en dat is nietszeggendheid.

Met twee amateuracteurs wordt een ‘verhaal’ verteld waarin de beroemde romanfiguren Don Quichotte en diens knecht Sancho de hoofdrol spelen. In deze film is er echter geen sprake van een avontuurlijke queeste, of iets van dien aard. We zien de twee mannen, met hun paard en ezeltje… En dat is het eigenlijk.

In lange, stille scènes zien we de twee mannen stilzitten, wachten op niks, of een beetje rondtrekken door het droge graslandschap van Spanje. Soms komen ze iemand anders tegen, of gaan ze even zwemmen. Als er gepraat wordt, is vooral Don Quichotte aan het woord, die Sancho iets probeert te leren, terechtwijst, of uitscheldt. Sancho laat het allemaal rustig over z’n kant gaan.

Meer gebeurt er 110 minuten lang niet. Het leidt eerst tot verwachting, vervolgens tot lichte meligheid, ook al omdat beide mannen niet echt snugger zijn, en vervolgens tot teleurstelling: wat is dit voor film?

Het lijkt erop dat Serra een statement of iets dergelijks heeft willen maken. Een dodelijk saaie film om de clichés van spanning, sensatie en liefdesverhalen te doorbreken. Of dat alles in het leven slechts najagen van wind is. Of zo… Het enige statement dat Serra echter maakt, is dat hij als regisseur en filmmaker helemaal niets te zeggen heeft. Niet letterlijk, en zelfs niet figuurlijk. ‘Honor de Cavalleria’ heeft niets te bieden voor het hoofd, de verbeelding of het hart. Wat na ruim anderhalf uur rest is slechts teleurstelling over zoveel leegheid in een nog wel door sommigen hoog aangeprezen film… Het zal wel een kwestie van smaak zijn, maar zo’n melige hap krijgt zelfs de meest doorgewinterde windjager niet weg.

Daniël Brandsema