How to Lose Friends & Alienate People (2008)

Regie: Robert B. Weide | 110 minuten | komedie | Acteurs: Simon Pegg, Kirsten Dunst, Megan Fox, Gillian Anderson, Kelan Pannell, Janette Scott, Thandie Newton, Jeff Bridges, Miriam Margolyes, Charlotte Devaney, Danny Huston, Margo Stilley, Isabella Calthorpe, Hannah Waddingham, Diana Kent, Max Minghella, Ashley Madekwe, Jane Perry, Bill Paterson, Kelly Jo Charge, Christian Smith, Katherine Parkinson, Felicity Montagu, John Lightbody, Miquel Brown, Nathalie Cox, Sam Douglas, Gillian King, Emily Denniston, Lisa McAllister, Julia West, Connie Wheeler, Lara Edmunds, Andy Lucas, Alexandra Aitken, Liat Baruch, Sarah Mennell, Eivind Karlsen, Ian Bonar, James Corden, Fenella Woolgar, Chris ODowd, Hugh Thompson, Emily Thorling, Allan Lidkey, Robert B. Weide, Nathan Nolan    

Wat valt er nou eigenlijk te zeggen over deze film? Dat het niet geniaal, maar wel onderhoudend is, hoewel zeker beneden verwachting, of eigenlijk juist niet? Want de verwachting van een Hollywood entree is dat het allemaal wat meer doorsnee zal zijn. En aan die verwachting voldoet Peggs debuut op de Hollywoodse matras in ieder geval wel. Wat hier mist is gewoon zijn wederhelft, Nick Frost. Het is even wennen zonder hem erbij, alsof Stan Laurel het probeert te maken zonder Oliver Hardy.

Het verhaal van de film lijkt verdacht veel op Peggs eigen verhaal. Want ook hij deed dingen voor zichzelf, samen met Frost, met eigen ideeën en eigen middelen, redelijk succesvol ook. Maar hij liet zich maar al te graag binnen halen in de hoofdstad van filmland, waar het allemaal gebeurt, nietwaar? Onherroepelijk verrijzen dan ook de clichés die hij in het verleden zo graag persifleerde (met onder andere het hilarische ‘Shaun of the Dead’ uit 2004 en het net zo grappige ‘Hot Fuzz’ uit 2007): te mooie vrouwen, noodzakelijke bekende namen, een simpel, bekend verhaal en inkoppers uit het genre, zoals de romantische rode draad in komedie. Een draadje dat hier rond hem en Kirsten Dunst wordt gesponnen. Een rare combi zou je zeggen, maar het moet gezegd: het werkt wel. Dunst heeft de gave – ondersteund door de grime- en kostuum afdelingen uiteraard – om zowel heel knap te kunnen zijn als heel gewoontjes, wat ze hier speelt en is. De opbouw naar hun toenadering is leuk, maar ontknoopt zich uiteindelijk wat slapjes.

Eigenlijk zakt de film ook echt in wanneer de romantiek de overhand begint te krijgen. Is het in het begin allemaal nog scherp en stort Sydney (Pegg) zich, vrij hilarisch, als een soort Theo van Gogh op de Amerikaanse bedrijfsmoraal van hielenlikkerij en je ziel verkopen om naar boven te klimmen, zodra de lovestory vorm begint te krijgen, wordt het allemaal braver en saaier.

De titel ‘How to Lose Friends & Alienate People’ is trouwens niet helemaal correct. Het bekt misschien wel aardig, ondanks zijn lengte, maar geeft meer aan wat de film had kunnen en/of moeten zijn: een heerlijke satire à la Monty Python, zoals het wel begint, maar zeker niet eindigt, helaas. Bovendien heeft Sydney geen vrienden in de film, dus hoe kan hij ze dan kwijt raken? Maar dit terzijde.

Nog maar even wat sterke punten: de kostuums (sandalen met sokken, witte Engelse benen en een Hawaï shirt), een aantal grappen, zoals die grap over ‘Con Air’, Sidneys karakter, die lekker consequent wordt doorgevoerd, allemaal in het eerste deel van de film.  Pegg zelf doet het eigenlijk helemaal niet gek, maar net als Sydney lijkt hij (nog) niet echt bij Amerika te passen, of beter: Amerika past niet bij hem. Misschien moest hij zijn Britse maatje maar weer eens opzoeken en dan lekker samen een eigen (liefst weer satirische) film maken, dat zou beter zijn. Het zit er alleen voorlopig niet in, want Pegg blijft het ‘hogerop’ zoeken in Hollywood. Zo is zijn volgende rol die van Scotty in de nieuwe ‘Star Trek’, wellicht onder het motto: How to lose fans and alienate them?

Arjen Dijkstra

Waardering: 3

Bioscooprelease: 13 november 2008