Hunting & Zn. (2009)

Regie: Sander Burger | 93 minuten | drama | Acteurs: Dragan Bakema, Maria Kraakman, Noël Keulen, Hans Hoes, Rick Nicolet, Mirjam Stolwijk, Celia Nufaar

‘Hunting & Zn.’ is de derde film van de Nederlandse regisseur/scenarist Sander Burger. Eersteling ‘Oliver etc.’ was een redelijk maar wisselvallig debuut, waarmee Burger zich plaatste in een niemandsland tussen progressieve arthouse-filmers (Leopold, De Jong) en de conservatieve Nederlandse mainstream. Opvolger ‘Panman: Rhythm of the Palms’ was een Caribisch uitstapje, maar ‘Hunting & Zn.’ past in hetzelfde straatje als het debuut. Een volwassen contemporain drama, in een stijl die niet wil behagen maar ook niet te veel afwijkt van het gebruikelijke.

Vergeleken met ‘Olivier etc.’ is ‘Hunting & Zn.’ een flinke stap vooruit. Waar het debuut leed onder een spectaculaire premisse die nooit helemaal wordt waargemaakt, gaat ‘Hunting & Zn.’ over een veel alledaagser onderwerp. En nu wordt de problematiek wel diepgaand en overtuigend behandeld. Met personages Tako en Sandra zien we twee representanten van een generatie die veel te lang kind is gebleven. De generatie dertigers anno 2010, die graag als volwassenen door het leven willen gaan maar geen idee hebben hoe.

Die twee dertigers worden hier overtuigend en met oog voor detail neergezet door Dragan Bakema en Maria Kraakman, die ook meeschreven aan het intelligente script. De dialogen zijn afwisselend hilarisch en scherp, waarbij het hilarische vooral zit in het wanhopig optimisme van mensen met wie het lekker móet gaan en die sowieso van alles en nog wat móeten; mensen die zelfs een serieuze mening móeten spuien over de trouwfilms van hun vrienden (best professioneel, mooie kleuren ook).

De appreciatie voor ‘Hunting & Zn.’ zal ervan afhangen of de kijker kan meegaan in een aantal verhaalelementen. Vooral op het eind van de film gebeuren er zaken die op het randje zijn, zoals een akelige scène met een infuus. Ook de personages overtuigen net niet altijd. Dat deze vrouw niet bij de dokter komt, willen we graag geloven. Dat deze man het allemaal zelf wil oplossen, is wat lastiger te slikken.

Het zijn maar kleine smetjes op een film die je iedereen zou willen aanraden. Een drama dat compromisloos zijn eigen weg bewandelt, met levensechte personages vol menselijke zwakheden en irritante trekjes. Een verfrissende film waarin het grootse brok chagrijn (Tako’s moeder) de scherpste blik heeft. Een blik op dertigers die wanhopig proberen gelukkig te zijn. Omdat ze dat móeten.

Henny Wouters

Waardering: 3.5

Bioscooprelease: 25 februari 2010