Il dolce e l’amaro – The Sweet and the Bitter (2007)
Regie: Andrea Porporati | 98 minuten | drama | Acteurs: Luigi Lo Cascio, Donatella Finocchiaro, Tony Gambino, Gaetano Bruno, Gioacchino Cappelli, Ornella Giusto, Emanuela Muni, Vincenzo Amato, Fabrizio Gifuni
De jonge Saro Scordia (Luigi Lo Cascio) komt op bezoek bij zijn vader, een geharde crimineel die een lange straf uitzit in de gevangenis. De gevangenen zijn in opstand en Saro’s vader is hun leider. Vader wil eigenlijk alleen zijn zoon zien en verder niet onderhandelen. Hij denkt dat er voorlopig nog geen inval zal plaatsvinden en geeft zijn zoon bij diens vertrek een motto mee: Het Leven Kan Zoet en Bitter zijn (vertaling filmtitel). Zijn vader komt bij de inval van de politie toch om het leven.
Het verhaal slaat vervolgens een aantal jaren over. Saro groeit op in een van de meest beruchte wijken van Palermo (Sicilië). Zijn moeder werkt voor een ‘zorgkantoor’ waarvan de alom gerespecteerde baas – Gaetano Butera (Tony Gambino) – echter tot de maffia behoort. Deze ontfermt zich over de jonge Saro. Geleidelijk laat hij zich strikken door Butera en raakt hij via kleine opdrachtjes onder zijn invloed. Via Butera raakt hij verzeild in een wereld die hij dan nog niet echt kent, een wereld met haar oude mythes en van respect en eer. Butera behandelt hem steeds meer als een zoon. Via aanvankelijk kleine klusjes wint hij steeds meer vertrouwen en krijgt hij grotere opdrachten die hem hoger in de organisatie kunnen brengen. Hij bevindt zich dan te midden van moordpartijen op onbekenden die – in opdracht – uitgeschakeld moeten worden… Saro wil hogerop en schrikt nergens voor terug. Hij staat op de nominatie om lid van de beruchte Cosa Nostra te worden. Mimmo (Gaetano Bruno), de zoon van maffiabaas Burtano, is zijn kameraad in de misdaad en tevens beste vriend geworden.
Saro is verliefd op Ada (Donatella Finocchiaro), die zijn huwelijksaanzoek echter afwijst. Zij weet dat hij een criminele achtergrond heeft en wil daarom niet met hem trouwen, alhoewel zij wel van hem houdt. Zij krijgt een andere serieuze vriend, Stefano Massirenti (Fabrizio Gifuni), die rechten studeert en ambities heeft om later rechter te worden. Uit jaloezie tuigt Saro deze ongenadig af. Deze lijn blijft in het verhaal gehandhaafd.
Als Saro er achter komt dat hij zelf eigenlijk voortdurend is gebruikt voor andere doeleinden en ontdekt dat zijn vader destijds niet door de politie werd vermoord, neemt hij wraak. Een eeuwigdurende vlucht voor de wraak van ‘La Famiglia’ is onvermijdelijk. Zal hij uit de handen van de maffia kunnen blijven?
De verhaallijn zit redelijk standaard in elkaar en bevat niet al te veel verrassingen. Toch is de film niet al te routineus in elkaar gezet. Spel en camerawerk zijn degelijk en adequaat. Interessant zijn vooral de inkijkjes en de achtergrondinformatie die de film geeft bij de rituelen rond de toetreding tot de hogere leiding van de Cosa Nostra. Historische gebeurtenissen als bomaanslagen op rechters zijn meegenomen. Humor zit in het gegeven dat als deze Sicilianen op het vasteland op het criminele pad gaan, zij verwarring zaaien als zij bij het plegen van overvallen opdrachten in het Siciliaans geven, een taal die door de gewone Italiaan niet wordt verstaan.
Het beeld van de levenslange verplichtingen van blinde loyaliteit en handhaving van de eer van ‘La Famiglia’ is goed geschetst. De machtsspelletjes die voortdurend worden gespeeld om zich binnen de organisatie te kunnen handhaven en anderen uit te schakelen zijn soms confronterend weergegeven. De meedogenloze bruutheid is indringend en treffend. ‘Il dolce e l’amaro’ is geen film geworden die het genre nu eens helemaal overhoop gooit, maar desondanks een aardige toevoeging.
Rob Veerman
Waardering: 3
Bioscooprelease: 25 september 2008