I’m Not a F**king Princess-My Little Princess (2011)

Regie: Eva Ionesco | 105 minuten | drama | Acteurs: Isabelle Huppert, Anamaria Vartolomei, Georgetta Leahu, Denis Lavant, Jethro Cave, Louis-Do de Lencquesaing, Pascal Bongard, Anne Benoît, Johanna Degris-Agogue, Déborah Révy, Lou Lesage, Nicolas Maury, Pauline Jacquard, Eve Bitoun, Joe Sheridan, Linda Bonneau

‘I’m Not a F**king Princess’ is een moeilijk te verteren film om twee redenen: allereerst het controversiële onderwerp: een minderjarig meisje dat poseert voor erotische foto’s en ten tweede het feit dat de gebeurtenissen gebaseerd zijn op de jeugdervaringen van de regisseuse, Eva Ionesco. Helaas zakt de film gaandeweg de speeltijd danig in en blijft het geheel hangen in goede bedoelingen.

De kunstenares Hanah Giurgiu (Isabelle Huppert) is niet erg succesvol met haar schilderijen, net zo min op het artistieke vlak als commercieel. Hanah kleedt zich als een Hollywood ster uit de jaren 40 en probeert wanhopig vast te klampen aan een jeugd die ze allang achter zich heeft gelaten. Ze heeft een dochterje, Violetta (Anamaria Vartolomei), die in het dagelijks leven wordt opgevoed door “oma” (Georgette Leahu). Af en toe duikt Hanah op, maar fladdert net zo snel weer weg om zich over te geven aan de bohémien levensstijl. Dat verandert wanneer Hanah begint te fotograferen en algauw op het idee komt om Violetta als model te gebruiken. Van aankleedsessies in Victoriaanse gewaden, gaat Hanah algauw over op het fotograferen van haar tienjarige dochter in uitdagende poses en met weinig verhullende kleding aan. De kunstsscène is verrukt en de foto’s zorgen voor een enorme sensatie in kunstkringen en veel ophef daarbuiten, maar naarmate moeder en dochter meer tijd samen doorbrengen, worden er steeds meer grenzen verlegd en worden hun conflicten steeds heftiger.

De film wordt gedragen door de twee hoofdrolspelers Isabelle Huppert en Anamaria Vartolomei. Huppert zet een variant van haar bijna gepatenteerde ijskoningin neer, maar dan met manische karaktertrekken en bij vlagen hysterische uitbarstingen, die de instabiliteit van haar personage alleen maar verder onderstrepen. Vartolomei maakt indruk, niet alleen omdat ze zich niet enkel staande weet te houden tegenover een icoon als Huppert, maar zelfs niet voor haar onder doet. Bovendien weet ze op overtuigende wijze met de volwassen emoties van haar personage om te gaan. Dit gezegd hebbende, is de film in veel opzichten een uitputtingsslag en dat wreekt zich op den duur ook in het acteerwerk. Ionesco lijkt af en toe de draad kwijt te raken en de film vervalt na de eerste helft behoorlijk in herhalingen, waarbij dezelfde argumenten en dezelfde schermutselingen in steeds wijdere cirkels terugkomen. Daarbij houdt Ionesco niet altijd een strakke hand, zodat Huppert en Vartolomei zichzelf gaan overschreeuwen, wat de geloofwaardigheid niet echt ten goede komt.

De aankleding ziet er voortreffelijk uit, met ouderwetse jurken en hoeden, die door Huppert met haar bleke huid ten volste tot uitdrukking komen. Het is te zien dat de makers ook de kleding, hoe ongepast ook, waarin Vartolomei naar school wordt gestuurd en poseert, met zorg hebben uitgekozen. Gelukkig houdt Ionesco de seksualisering van haar minderjarige hoofdrolspeelster nog enigszins in de hand. Geen naaktfoto’s dus, in tegenstelling tot wat Ionesco zelf in haar jeugd moest doorstaan. De psychische druk die Hanah op Violetta uitoefent en de houdingen die Violetta moet aannemen, zorgen bij de kijker al voldoende voor een ongemakkelijk gevoel. Juist het autobiografische element maakt de film zowel authentiek als confronterend. De meest nare bijsmaak komt wanneer Hanah en Violetta naar Engeland gaan voor een fotoshoot met de ranzige popster Updike (Jethro Cave, zoon van zanger Nick).

‘I’m Not a F**king Princess’ (tevens uitgebracht als de neutralere titel ‘My Little Princess’) is vooral in de opzet en het eerste deel het meest geslaagd. Ionesco rekent hiermee niet genadeloos met haar verleden af, maar schetst vooral een diep disfunctionele relatie tussen moeder en dochter. Een subplot over bezorgde instanties komt te laat en wordt teveel afgeraffeld, waardoor het verhaal zich onvoldoende ontwikkelt om tot het einde toe te blijven boeien.

Hans Geurts

Waardering: 3

Bioscooprelease: 12 januari 2012
DVD-release: 13 maart 2012