In the Grayscale – En la gama de los grises (2015)

Regie: Claudio Marcone | 98 minuten | drama, romantiek | Acteurs: Francisco Celhay, Emilio Edwards, Daniela Ramirez, Sergio Hernández, Matías Torres, Marcial Tagle

De jonge architect Bruno heeft een prima baan als architect, een knappe vrouw en een zoontje. In het moderne en frisse Santiage de Chile uit ‘In the Grayscale’ van debuterend regisseur Claudio Marcone, lijkt zijn leventje perfect; en toch ontbreekt er iets aan. Het is-dit-allesgevoel overmant Bruno en hij besluit een tijdje in zijn atelier te gaan wonen om de dingen op een rijtje te zetten. Wanneer hij een grote klus krijgt om een monument in Santiago te ontwerpen, wordt hij door de opdrachtgever voorgesteld aan de knappe en hippe Fernando, een geschiedenisstudent en stadsgids die hem meeneemt en Santiago leert kennen zoals nooit eerder. Bruno blijkt al jaren twijfels te hebben aan zijn eigen geaardheid, maar volgens Fer bestaat er slechts zwart en wit: je bent homo óf hetero. Hijzelf is al sinds hij het zich herinnert en zonder problemen ‘uit de kast’ en leeft daar comfortabel mee. Na voorzichtig heen en weer geflirt storten de twee zich in een romantische affaire, subtiel en liefdevol in beeld gebracht. Samen fietsen ze door de stad, langs oude gebouwen en verlaten begraafplaatsen. Ze eten brood met avocado, drinken bier en roken jointjes en zitten ’s avonds knus bij een fontein in het zachtaardige en hippe Santiago dat we in deze film leren kennen

“Ik heb een hekel aan een goeie afloop in films”, zegt Fer al na dertig minuten in de film; een voorteken en bewijs dat er wel degelijk een grijs gebied tussen het zwart en het wit in bestaat. Bruno’s zoektocht naar zijn eigen geaardheid valt samen met het dertigersdilemma en de angst om in het algemeen buiten de gebaande paden te wandelen, maar ook – en dat maakt de film interessanter dan zomaar een navelstaarderig verhaal over identiteitscrisis – met de nationale identiteit waar de jongens, en volgens Fer de rest van de natie, mee worstelen. Bij monde van geschiedenisstudent Fer voert regisseur Marcone verschillende metaforen op die de kijker iets over Chili leren. Zo kan Chili volgens Fer gezien worden als een verward kind van gescheiden ouders, ‘met een vader die onderdrukt en een moeder die de wetten van de vader ondermijnt’. Af en toe ligt de symboliek er behoorlijk dik bovenop; de in de steek gelaten vrouw van Bruno heet niet voor niets Soledad en het bruggen bouwen wordt erg letterlijk genomen, maar toch zorgt deze symboliek voor relevante vragen. Kan het verwarde kind uit de eerdere metafoor zelf verantwoordelijkheid nemen? En durft het buiten de vastomlijnde kaders te bestaan? Of zorgt het later zelf ook voor verwarring bij de nieuwe generatie? Dit soort vragen blijven open voor discussie in het niet zwart-witte maar optimistisch gekleurde Santiago van ‘In the Grayscale’.

Ruby Sanders

Waardering: 3.5