Jackie Brown (1997)

Regie: Quentin Tarantino | 154 minuten | drama, thriller, misdaad | Acteurs: Pam Grier, Samuel L. Jackson, Robert De Niro, Michael Keaton, Robert Forster, Bridget Fonda, Chris Tucker, Michael Bowen, Lisa Gay Hamilton, Tommy Lister, Hattie Winston, Sid Haig

Elmore Leonard schreef het boek, ‘Rum Punch’, waarop deze film gebaseerd is. Het grappige is dat Quentin Tarantino, na het lezen van het boek, het karakter van Jackie Brown baseerde op actrice Pam Grier. Pas toen hij het boek herlas, kwam hij erachter dat Jackie Brown in het boek blank is. De karakters zijn geloofwaardig, het acteerwerk is uitmuntend. De shots zijn prachtig. Het begint al als we Pam Grier in haar stewardessoutfit en profiel zien staan op de lopende band, en daarna rennend om haar vliegtuig te halen. Erg mooi in beeld gebracht, met die gekleurde tegeltjes op de achtergrond.

Eén van de vele talenten van Quentin Tarantino is het casten van ‘has been’-acteurs in grote rollen. Zo herleefde de carrière van John Travolta na ‘Pulp Fiction’. In deze film de eer aan Pam Grier en Robert Forster. Beide acteurs doen het geweldig in deze film. Pam Grier is een sterke, intelligente vrouw, die de mannen om haar heen manipuleert alsof het een hobby is in plaats van noodzaak. Robert Forster is fantastisch als Max Cherry, de persoon die zorgt dat Jackie Brown uit de gevangenis komt, door haar borg te betalen. Het is zo aandoenlijk hem in de muziekwinkel te zien, terwijl hij een cassettebandje koopt van The Delfonics. De sentimentele blik in zijn ogen als hij naar Jackie kijkt, de verliefdheid spat van het scherm! Een slechtere film zou ongetwijfeld een sexscène tussen de twee bevatten. Gelukkig ontbreekt die in deze film. Een prachtrol is ook weggelegd voor de bad guy in de film, Samuel L. Jackson, handelaar in illegale wapens. Het kan niet alleen liggen aan zijn uiterlijk dat je hier een geheel andere persoon ziet als in zijn vorige rollen. Wat een veelzijdige acteur! Zijn lange haar en het vlechtje in zijn baard zijn ideeën van hemzelf. Zijn luidruchtige drukke karakter staat lijnrecht tegenover de rustige, ietwat slome karakters van Robert De Niro en Robert Forster. Robert De Niro speelt een bijrol als de kameraad van Ordell, Louis Gara. Hij is net vier dagen uit de gevangenis en het lijkt hem allemaal onverschillig te laten, tot een bepaald, cruciaal, moment in de film. Zo’n acteur in een bijrol is gedurfd, maar Robert De Niro krijgt het voor elkaar de show niet te stelen, hij acteert op bescheiden manier, maar dat komt het karakter dat hij neerzet ten goede. Bridget Fonda is formidabel als surferbabe en vriendin van Ordell, Melanie. Ze is continu high en lijkt geen andere ambitie te hebben dan high worden en tv kijken. Maar ondertussen probeert ze haar vriendje Ordell een loer te draaien.

De muziek is geweldig gekozen, zelfs als je niet van Motown houdt, zul je moeten toegeven dat de muziek de film perfect ondersteunt. Toegegeven, het is een lange film, maar ondanks dat blijft het verhaal boeien zonder dat je je ergert aan het trage verloop van het verhaal. Door sommige Tarantino-fans werd de film minder goed ontvangen, juist door het bijna gezapige tempo en het geweld veelal off-screen. De – vaak humoristische – dialogen en de karakterontwikkelingen zijn echter nog volop aanwezig om ook deze film de waardering te geven die het verdient.

Monica Meijer

Waardering: 4.5

Bioscooprelease: 20 mei 1998