Je suis mort mais j’ai des amis (2015)

Regie: Guillaume Malandrin, Stéphane Malandrin | 96 minuten | komedie | Acteurs: Bouli Lanners, Wim Willaert, Marie-Renée André, Jacky Lambert, Eddy Leduc, Serge Riaboukine, Lyès Salem

“We were always going to dump him when we found a decent drummer”, zei John Lennon ooit over Pete Best, de eerste drummer van The Beatles, die uit de band gezet werd vóór The Fab Four hun doorbraak beleefden. Wat Pete Best met ‘Je suis mort mais j’ai des amis’, een Belgische tragikomedie van de gebroeders Malandrin, heeft te maken? Daarvoor moet je deze voor diverse internationale filmfestivals geselecteerde film zelf kijken, maar het is een leuke, originele vondst.

Grand Ours, een groep Belgische rockers, heeft grootse plannen. Ze gaan binnenkort eindelijk op tournee door de Verenigde Staten, iets waar ze al lang naar uitkijken. Maar voor het zover is, komt Jipé, de zanger van de band, om bij een bizar ongeval. Na een mislukte uitvaart – gesaboteerd door de broer van de overledene – besluiten Wim en Ivan zich over de urn met Jipé’s as te ontfermen. Met de spuuglelijke vaas onder hun arm bezoeken ze hun stamcafé, waar de as overgegoten wordt in een emmer. Over hun aanstaande reis naar Amerika zijn ze het wel eens: die gaat gewoon door, ondanks dat ze nu geen leadzanger meer hebben. De as wordt gewoon op het podium gezet, microfoon erbij, klaar. Daar hoeven ze niet moeilijk over te doen. Toch zitten er nogal wat haken en ogen aan, want wanneer ze Jipé’s appartement bezoeken om hem daar in gepaste stijl te herdenken met een groep vrienden, staat hen een verrassing te wachten. Jipé blijkt al vijf jaar een relatie te hebben. Wim en Ivan zijn met stomheid geslagen, hoe kan Jipé zoiets voor hen verborgen hebben weten te houden? Wanneer de geheime liefde van hun zanger besluit met hen mee te gaan op hun tournee, zodat ze daar gezamenlijk afscheid van hem kunnen nemen, stuit dat vooral bij Ivan op aversie.

‘Je suis mort mais j’ai des amis’ drijft op de acteerprestaties van Bouli Lanners (als Ivan) en Wim Willaert (als Wim). Het zijn twee morsige vrienden die lief en leed hebben gedeeld en zich nu op een kruispunt in hun vriendschap bevinden: de openbaring van het geheim van hun derde bandlid zet de verhoudingen op scherp: weten ze eigenlijk wel alles van elkaar? En kunnen ze wel verder als band nu de lijm opgelost lijkt te zijn? Wim is daarbij het meest sympathiek en verdient het meeste medeleven van het publiek, met zijn paniekreacties in het vliegtuig. Ivan is vooral dwars en gewend zijn zin door te drijven, hij staat niet open voor veranderingen. Toch laat ook hij een zachte kant zien in de scènes met de Canadese vrouw Marie-Soleil.

Een film over vettige, harige, ietwat onhygiënische muzikanten, veel drank, drugs en verkeerd vallende chili, dat levert vast een hoop smerigheid op, zou je denken. Gelukkig dat veel van de onsmakelijkheden buiten beeld blijven, maar vaak is de humor best hard. Daar moet je van houden, maar je lachspieren zullen onwillekeurig toch aan het werk gezet worden. Dat Jipé’s dood  bij geen van de betrokkenen zichtbare emoties opwekt, is echter wat moeilijker te slikken. Dat had in het scenario wel een tikkeltje meer aandacht mogen hebben want ondanks dat één van de hoofdpersonen beweert “tegen rouwen” te zijn, zijn de reacties nogal luchthartig.

De plot is in deze roadmovie van ondergeschikte rol. De hilarische momenten, voortkomend uit de absurde situaties en de karaktereigenschappen van de oude rockers, zijn echter de moeite waard. ‘Je suis mort mais j’ai des amis’ heeft het hart op de juiste plaats, maar zal eerder herinnerd worden door de kleurrijke personages dan door het verhaal.

Monica Meijer

Waardering: 3.5

Bioscooprelease: 19 november 2015