Je vais bien, ne t’en fais pas (2006)

Regie: Philippe Lioret | 93 minuten | drama | Acteurs: Mélanie Laurent, Kad Merad, Isabelle Renauld, Julien Boisselier, Aïssa Maïga, Simon Buret, Christophe Rossignon, Eric Herson-Macarel, Thierry Lavat, Emmanuel Courcol, Martine Chevallier, Marie-Flore Limal, Jean-Yves Gautier, Nathalie Besançon, Thibault de Montalembert, Stéphanie Cabon, Olivier Mothes, Emmanuelle Dupuy

Wat nu als je tweelingbroer met de noorderzon is vertrokken na een knallende ruzie? Wat nu als hij niks van zich laat horen en zijn mobiel niet opneemt? En wat nu als je na een tijdje begint te twijfelen aan de verklaringen van je ouders?

Dit overkomt de jonge Lili (Mélanie Laurent), vers uit Barcelona en terug in de buitenwijk van Parijs waar haar ouders wonen en waar ze opgroeide. Lili weet zich met deze situatie absoluut geen raad. Ze was heel close met broer Loïc en ze gaat steeds meer twijfelen aan haar ouders. Zo op het eerste oog lijkt het een voor filmbegrippen standaard disfunctioneel gezin, maar algauw wordt duidelijk dat er meer onder de oppervlakte verborgen ligt, dan je aanvankelijk zou denken.

Vader Paul (Kad Merad) en moeder Isabelle (Isabelle Renauld) lijken het beste met haar voor te hebben, maar is dat wel zo? Ze ogen normaal, maar worden steeds nerveuzer en met name Isabelle gaat er steeds treuriger uitzien. Is het bezorgdheid om Lili? Maakt ze zich druk of het met Loïc wel goed gaat, nu hij de deur uit is gestormd? Beiden hebben iets beschermends richting Lili, maar zijn ze ook tegelijk afstandelijk en nerveus in haar buurt.

Dat Lili misschien (ook) niet helemaal normaal functioneert, wordt duidelijk als ze opgenomen moet worden in een kliniek voor anorexia-patiënten wanneer ze in hongerstaking gaat. Dan arriveren er kaartjes van Loïc vanuit verschillende delen van Frankrijk, die haar aanvankelijk geruststellen. Maar dan gaat ze zich afvragen of de timing van de kaartjes niet wel heel erg toevallig is. De film roept tal van vragen op en intrigeert steeds meer naarmate Lili verder op onderzoek uitgaat. Haar gewone leven staat intussen wel stil: ze gaat niet verder met haar studie, maar neemt een tijdelijk baantje en spendeert haar vrije tijd aan het volgen van Loïcs gangen.

Ze krijgt daarbij steeds meer steun van goede (vakantie-) vriend Thomas (Julien Boisselier), wiens interesse in Lili niet enkel platonisch is. Samen proberen ze het mysterie van Loïcs verblijfplaats te ontrafelen. De titel, die ongeveer: “ik ben in orde, maak je geen zorgen” betekent, blijkt in meerdere opzichten ironisch te zijn.

‘Je vais bien, ne t’en fais pas’ leunt zwaar op de acteerprestaties van de hoofdrolspelers en die slagen stuk voor stuk met vlag en wimpel. Merad en Renauld beelden uitstekend de emoties uit van een echtpaar met een dubbele agenda en het drietal wordt volmaakt gecomplementeerd met de glansrol van Mélanie Laurent, als de instabiele Lili.

Regisseur Philippe Lioret bewerkte zelf de roman van Olivier Adam tot een scenario en levert een sterk mysterie-drama af, die vele filmprijzen won. Twee Césars voor beste acteerprestaties gingen – terecht- naar Merad en Laurent. Dit Frans familiedrama annex mysterie staat en valt met de geloofwaardigheid van het slot. Wees gerust, de uiteindelijke afloop wordt hier niet onthuld, maar ‘Je vais bien, ne t’en fais pas’ is typisch zo’n film die naar een onverwacht bedoelde climax toewerkt en waarvan je moet houden om het te kunnen waarderen. De spanningsopbouw naar de ontknoping toe is prima, maar er zullen ongetwijfeld kijkers afhaken bij het einde, wanneer het antwoord op Lili’s vragen duidelijk wordt. Wat je ook van de film zult vinden, er blijft na afloop genoeg te discussiëren over.

Hans Geurts