Joe (2013)

Regie: David Gordon Green | 113 minuten | drama | Acteurs: Nicolas Cage, Tye Sheridan, Gary Poulter, Ronnie Gene Blevins, Adrienne Mishler, Anna Niemtschk, Brenda Isaacs Booth, Sue Rock, Heather Kafka, Brian Mays, Aj Wilson McPauhl

In ‘Joe’ speelt Cage de titelnaam, een ex-gevangene woonachtig in rural Texas. Als voorman leidt hij een groep mannen die in de bossen bomen met een gif inspuiten zodat de grond minder waard wordt en het makkelijker verkocht kan worden. Al gauw wordt hij aangesproken door de jonge Gary die een baan zoekt. Gary woont in een bouwval met zijn arme familie waar zijn immer dronken vader hardhandig de dienst uitmaakt. Joe, die zelf worstelt met zijn korte lontje, wordt een onverwachts vaderfiguur voor Gary. Maar al gauw stapelen de problemen zich op voor zowel Joe als Gary. Een tragische afloop lijkt onvermijdelijk.

Wie in de laatste jaren veel films van Nicolas Cage heeft gezien weet dat hij er met de pet naar gooit. Matige actiefilms en thrillers stapelen zich op. Ontzettend zonde want er was een tijd dat de Oscarwinnaar (‘Leaving Las Vegas’) bovenaan ieders lijstje stond in Hollywood. Maar dankzij ‘Joe’ kunnen de fans van zijn oude werk opgelucht adem halen, want Cage heeft eindelijk weer een goede rol te pakken die op zijn breedgeschouderde lijf is geschreven. Joe houdt zijn leven bewust eenzaam, ook al krijgt hij genoeg vrouwelijke aandacht. Hij drinkt te veel maar probeert zich op de achtergrond te houden en gaat confrontaties zoveel mogelijk uit de weg. Maar een oude vete gooit roet in het eten en Cage is ijzersterk wanneer hij zich meerdere malen probeert in te houden maar zijn korte lontje het toch wint.

Cage krijgt goed tegenspel van de vijftienjarige Tye Sheridan die eerder in ‘Mud’ al liet zien dat hij over flink wat talent beschikt. Gary is ondanks zijn harde jonge leven optimistisch en bereid iets te willen maken van zijn leven. Dat wil niet zeggen dat hij naïef is en hij komt als dat moet voor zichzelf op. Dat hij de stoere Joe bewondert is ook niet zo gek en in hun bijna aandoenlijke scènes samen is de film op zijn sterkst.

Vanaf de eerste scène waarin Gary’s vader Wade zijn intreden doet vraag je je direct af wie hem speelt. Gary Poulter speelt de zwerverachtige eikel van een vader zo goed dat het bijna onmogelijk is dat het een acteur is. En dat is ook zo want Poulter was een zwerver die door de regisseur letterlijk van de straat is geplukt. Je wil Wade graag een knal verkopen maar gaandeweg zie je als kijker in dat hij alleen maar diep tragisch is en je alleen maar medelijden met hem hebt. Nog tragischer is het feit dat Poulter kort na de opnames overleed.

David Gordon Green maakte al eerder films over het ruige leven van Amerika, zoals zijn debuut ‘George Washington’ (2000). Hij komt ook uit Texas waar de film zich afspeelt. Hij toont het uitzichtloze bestaan van de karakters dat bol staat van werkeloosheid, verwaarlozing en ellende. En toch weet Green er zo nu en dan een poëtisch tintje aan te geven. Dit komt het sterkst naar voren in de monoloog van Joe en het ronddwalen van Gary in de natuur. Het maakt de karakters echt en je gaat ondanks hun gebreken van ze houden. Een knappe prestatie van Green en de acteurs.

‘Joe’ is een broeierige film over het ruige leven in Texas. Nicolas Cage is eindelijk weer te bewonderen in een goede rol en Tye Sheridan toont opnieuw dat hij een groot talent is. Een poëtische karakterfilm die ondanks de ellende je een warm gevoel van binnen geeft.

Shelley Eimers

Waardering: 4.5

Bioscooprelease: 12 juni 2014