John Wick 2 – John Wick: Chapter 2 (2017)

Regie: Chad Stahelski | 122 minuten | actie, misdaad, thriller | Acteurs: Keanu Reeves, Bridget Moynahan, Ruby Rose, Ian McShane, Peter Stormare, Laurence Fishburne, John Leguizamo, Peter Serafinowicz, Thomas Sadoski, David Patrick Kelly, Common, Franco Nero, Aly Mang

Het moet toch een hele klus zijn; het succes van je eerste film evenaren, laat staan overtreffen. De eerste ‘John Wick’ blonk uit in zijn eenvoud: gangsters maken huurmoordenaar boos, huurmoordenaar neemt wraak en doodt alle gangsters. Makers van vervolgfilms hebben echter nogal eens de neiging om te denken dat ze een simpele opzet als deze moeten verpesten door het te compliceren en om te zetten in een epos wat het eigenlijk niet is (kuch… ‘The Raid 2’… kuch). Wat een opluchting dat het universum van John Wick zich hier uitermate goed voor leent. Regisseur Chad Stahelski valt eigenlijk in iedere zojuist genoemde valkuil maar geeft de kijker tegelijkertijd precies wat hij kan verwachten van een John Wick vervolg: een “badass” film.

Het verschil met de meeste actiefilms ten opzichte van ‘John Wick’ is dat deze laatstgenoemde ook daadwerkelijk een interessante mythologie introduceert. Het Continental hotel, de droomaccomodatie van iedere huurmoordenaar, schreeuwde om meer diepgang in het eerste deel. Het vormt dan ook de basis voor de plot van ‘John Wick: Chapter 2′. John Wick (Keanu Reeves) denkt eindelijk verlost te zijn van zijn leven als moordenaar. Net als hij klaar is al het materiaal van zijn heftige verleden te begraven, staat de Italiaanse gangster Santino D’Antonio (Riccardo Scamarcio) voor de deur. Een oud pact met Santino zorgt ervoor dat Wick zich nog éénmaal in zijn beste pak moet hijsen en tot op de tanden bewapend naar Rome moet reizen voor de missie die hem eindelijk met pensioen zal laten gaan.

De opzet lijkt simpel, maar omdat D’Antonio ook lid is van het Continental hotel krijgen we te maken met de regels die bij die accommodatie komen kijken. Dat zorgt voor complicaties, meer gave scènes met Winston (Ian McShane) en heel veel middeleeuwse metaforen. Had het eerste deel vooral veel referenties naar Griekse goden en folklore, hier krijgen we verwijzingen naar koninkrijken, kroningen, een successieoorlog en een op hol geslagen demoon voor onze kiezen. Deze beeldspraak geeft het verhaal een flink gewicht mee, alsof het letterlijk iets is wat in de geschiedenis verloren is geraakt. Dit alles wordt nog eens versterkt door de prachtige shots die de kijker voorgeschoteld krijgt. Rome ziet er sowieso natuurlijk al prachtig uit, maar de lichtinval die cameraman Dan Laustsen in bepaalde shots weet vast te leggen is werkelijk oogstrelend.

Waar het bij ‘John Wick’ echter om draait is de actie, en ook deze keer doet het stuntteam fenomenaal werk. Er worden nog meer interessante vondsten binnen de vechtstijl uit het eerste deel (door de makers omgedoopt tot gun-fu) gedaan. Vooral de vechtscènes tussen John Wick en Cassian (rapster Common) zorgen daarbij voor de nodige spanning. Het enige smetje op de film zit hem in de andere huurling waar Wick gedurende de film mee vecht. Ares (Ruby Rose) komt helaas nooit echt over alsof ze een uitdaging voor John zou zijn. Het feit dat de makers haar stom hebben gemaakt zegt dan misschien al genoeg over de acteerkwaliteiten van deze dame.

Al met al is ‘John Wick 2’ een betere film dan zijn voorganger. We krijgen een betere kijk op hoe de wereld van huurmoordenaars opereert, iets waar menig kijker in geïnteresseerd was na het eerste deel. De makers weten het geheel te verpakken in een goed samenhangend verhaal waarin de actie goed verdeeld wordt over de verschillende aktes. Niet dat we de vent geen goed leven gunnen, maar stiekem hopen we dat John Wick nooit met pensioen kan.

Redactie Cinemagazine

Waardering: 4.5

Bioscooprelease: 9 februari 2017