Journey to the Center of the Earth (2008)

Regie: Eric Brevig | 92 minuten | actie, thriller, avontuur, familie, fantasie, science fiction | Acteurs: Brendan Fraser, Josh Hutcherson, Anita Briem, Seth Meyers, Jean Michel Paré, Jane Wheeler, Frank Fontaine, Giancarlo Caltabiano, Kaniehtiio Horn, Garth Gilker

Het verhaal van ‘Journey to the Center of the Earth’ is, net als de groep personages, slechts een kapstok om de digitale 3D-technologie aan op te hangen. Het is in deze film vooral de bedoeling dat de kijker verbaasd en overdonderd wordt door deze echt ruimtelijke filmervaring. En dit lukt ook wel degelijk op verschillende momenten in de film. Reuzenpiranha’s met grote snijtanden vliegen uit het water de kijker tegemoet, lichtgevende vogeltjes, die bijna tastbaar zijn, fladderen om de personages en de toeschouwer heen, en imposante dinosauriërs stappen bijna de bioscoopzaal in wanneer ze onze helden achtervolgen. Het is dit soort sensaties die het enige bestaansrecht van de film vormen, en het is ook nagenoeg de enige reden om een bioscoopkaartje te kopen.

‘Journey to the Center of the Earth’ heeft zijn plaats in de filmgeschiedenisboeken al veroverd door het feit dat het de eerste langspeelfilm is die in zijn geheel in 3D geschoten is. Hierbuiten zal de film echter geen prijzen winnen of de gemoederen lang bezig houden. Het verhaal is erg mager. Meer dan een bewerking van Jules Verne’s oorspronkelijke vertelling is het een ratjetoe van oude spektakelfilms of -scènes. Opvallend veel uit het werk van Spielberg. Zo is er een 3D-versie te zien van de mijnkarretjesrit uit ‘Indiana Jones and the Temple of Doom’, en moet Brendan Fraser rennen voor zijn leven voor een wat matig geanimeerde T-Rex die hem op de hielen zit. Maar de film wordt ook nog bevolkt door vleesetende planten, een schattige sidekick die Sean (Josh Hutcherson) bijstaat in zijn avonturen, en veel lava, of liever gezegd, magma.

Er is een tentatief romantische verhouding aanwezig, en een surrogaat vader-zoon relatie, maar verder is er van enige substantiële interactie tussen of ontwikkeling van personages geen sprake. Ze moeten de kijker simpelweg meenemen van punt A naar punt B en getuige zijn van het 3D-spektakel. Al moet gezegd worden, dat de cast goed gekozen is en niet teleurstelt, gezien hun beperkte rollen. Fraser is weer zijn goedige, dommige zelf en speelt hetzelfde soort avonturier als in de Mummy-films. Hij moet voor de komische noot zorgen, wat er echter soms wat te dik opligt. Josh Hutcherson is overtuigend als zijn neefje Sean Anderson, al is de frictie met zijn oom wat gekunsteld, temeer omdat het ook weer zo snel opgelost is. Maar wanneer hij in de film van de rest van de groep raakt afgescheiden, weet hij toch redelijk goed de betrokkenheid van de kijker vast te houden, die zelfs nog even met hem in spanning zit wanneer hij een gevaarlijke kloof moet oversteken door op magnetische stenen te springen. Anita Briem is misschien wel de meest interessante acteur van de film. De IJslandse schone geeft een tamelijk subtiele vertolking van het Hannah-personage, zowel lichtelijk mysterieus en afstandelijk als charmant en open. Het is een fris, nieuw gezicht in Hollywoodland, die eens niet aan tientallen andere actrices doet denken.

Omdat het hier om 3D gaat, willen de makers dit de kijker ook goed laten weten, wat betekent dat er verplichte grapjes in de film voorkomen waarbij de vierde wand wordt doorbroken en er een object rechtstreeks op de kijker afkomt, zoals een plas water die Fraser in het begin van de film na het tandenpoetsen in de gootsteen, oftewel over de kijker, uitspuugt. Of een meetlint die ineens door iemand op de kijker af wordt geschoten. Maar dit zijn slechts gimmicks. De vraag is of een gehele film in 3D werkt en interessant is. Het antwoord is grotendeels bevestigend. ‘Journey to the Center of the Earth’ neemt de kijker inderdaad op een nieuwe manier mee in een andere wereld en de 3D-techniek is vaak erg bijzonder. Toch verdient de techniek een beter verhaal dan dit om aan te kunnen tonen dat het meer is dan slechts een geinige kermisattractie. Wanneer goed toegepast, zou het eraan bij kunnen dragen om bioscoopbezoekjes aantrekkelijker te maken en een absolute meerwaarde te laten zijn ten opzichte van homevideo. ‘Journey to the Center of the Earth’ laat deels de potentie zien van de 3D-techniek, en 3D is ook de enige manier dat de film bekeken zou moeten worden. Dan is de film nog best de moeite waard. Zonder 3D is het slechts een slappe, magere avonturenfilm.

Bart Rietvink

Waardering: 2.5

Bioscooprelease: 4 september 2008