Journey to the End of the Night (2006)
Regie: Eric Eason | 88 minuten | drama, misdaad, thriller | Acteurs: Brendan Fraser, Mos Def, Scott Glenn, Alice Braga, Catalina Sandino Moreno, Matheus Nachtergaele, Gilson Adalberto Gomes, Milhem Cortaz, Luke Denis Nolan, Antonio Pinto, Vadin Nikitin, Ana Paula Demambro, Ana Pereira, Ruy Polanah
Iedereen kent wel het gezegde ‘Schoenmaker blijf bij je leest’. Helaas zijn er veel te veel mensen die dit goedbedoelde advies in de wind slaan en het in Hollywood willen proberen. Met name zangers en zangeressen eten maar wát graag van twee walletjes. Beyoncé Knowles, Alicia Keys, Whitney Houston en Usher; allemaal hebben ze wel een of meerdere films op hun naam staan. En wat te denken van de vele rappers die hun gezicht in een film laten zien? Over de filmkwaliteiten – of juist het gebrek daaraan – van iemand als 50 Cent is iedereen het wel eens. Anderen, onder wie Eminem, Snoop Dogg, Ice Cube en Ludacris, doen het heel aardig. Maar er is er maar één die de critici écht weet te bekoren en dat is Mos Def. Met name in ‘The Woodsman’ toonde hij aan dat er terdege rekening met hem gehouden moet worden en ook in ‘Journey to the End of the Night’ is Mos de enige die zich staande weet te houden.
‘Journey to the End of the Night’ speelt zich af in de Braziliaanse miljoenenstad Sao Paulo, waar de criminaliteit hoogtij viert en drugs, seks, moord en doodslag aan de orde van de dag zijn. Rosso (Scott Glenn) is de Amerikaanse eigenaar van een seksclub die op het punt staat zijn dubieuze leventje vaarwel te zeggen en met zijn jonge Braziliaanse vrouw Angie (Catalina Sandino Moreno) en hun kind ergens ver weg een nieuw leven te beginnen. Samen met zijn aan cocaïne verslaafde zoon Paul (Brendan Fraser) regelt hij een deal een koffer met cocaïne, die bij toeval in de club terecht is gekomen, te verkopen voor een flinke smak geld die ze vervolgens onderling weer kunnen verdelen. Paul kan daarmee zijn schulden afbetalen en Rosso’s club overnemen. Ze hebben er echter geen rekening mee gehouden dat hun Afrikaanse drugskoerier de avond voor de deal aan een hartaanval overlijdt en ze razendsnel op zoek moeten naar een nieuwe loopjongen. Maar dat moet dan wel iemand zijn die dezelfde taal spreekt als de Afrikanen die de drugs willen kopen, en bovendien iemand die ze kunnen vertrouwen. Rosso wijst Wemba (Mos Def) aan voor de klus, een ietwat schuchtere Nigeriaan die in de keuken van de seksclub werkt. Paul vertrouwt deze Wemba niet, maar dat is waarschijnlijk alleen maar omdat hij zélf snode plannen heeft en het geld liever alleen voor zichzelf wil hebben.
De regie van ‘Journey to the End of the Night’ is in handen van Eric Eason, die vier jaar geleden indruk maakte met zijn debuut ‘Manito’, waarmee hij belangrijke prijzen binnensleepte op het Tribeca Filmfestival. De grote kracht van die film was dat hij relatief onbekende acteurs gebruikte in een realistisch en goed uitgewerkt verhaal. Een groot verschil met ‘Journey to the End of the Night’, waarvoor hij enkele grote namen heeft weten te strikken en waarin de realiteit ver te zoeken is. Zo duiken er om de haverklap allerlei absurde personages op. De transseksuele prostituee Nazda (Matheus Nachtergaele uit ‘Cidade de Deus’) bijvoorbeeld, die op een drietal momenten een cruciale rol speelt in de film, lijkt zó te zijn weggelopen uit een film van Pedro Almodóvar en is niet alleen letterlijk maar ook figuurlijk een vreemde eend in de bijt. Verder lopen er een corrupte rechercheur en een oude blinde waarzegger rond in de film, waarvan het lijkt dat zij erbij zijn gehaald om het verhaal interessanter te maken. Alsof de makers vonden dat het hoofdverhaal an sich dat niet (genoeg) was. Daardoor doet het geheel rommelig aan, omdat niets gedegen is uitgewerkt.
Ook het acteerwerk is niet overtuigend, op Mos Def na. Hij geeft zijn personage Wemba een integriteit en subtiliteit mee die zijn collega’s node missen. Vooral Brendan Fraser had wel wat beter naar Mos mogen kijken. Fraser, die toch al niet bekend stond om zijn subtiele acteerwerk, schmiert er flink op los als de onsympathieke en onbetrouwbare Paul. Hij barst dusdanig vaak onnodig uit in woeste tirades en overdreven dramatiek dat je tenen er bij tijd en wijlen krom van trekken. Ook Scott Glenn komt niet uit de verf; zijn Rosso blijft een nietszeggend personage. Jammer is ook dat de regisseur niet meer gebruik heeft gemaakt van de buitengewoon getalenteerde Colombiaanse actrice Catalina Sandino Moreno, die de harten van het publiek en de critici stal als de titelheldin in ‘Maria Full of Grace’, een rol die zelfs de keuzeheren van de Academy of Motion Pictures and Sciences niet onberoerd liet. In ‘Journey to the End of the Night’ krijgt Sandino weinig meer te doen dan mooi wezen en treurig kijken. Eeuwig zonde. Enig lichtpuntje naast Mos Def is de jonge Braziliaanse actrice Alice Braga, die als Monique onze vriend Wemba een handje helpt bij zijn job. En ook de oude man die de waarzegger speelt is, hoewel zijn personage niet helemaal op zijn plek in de film, aardig om naar te kijken.
Wat stijl en cinematografie betreft is ‘Journey to the End of the Night’, dankzij de korrelige en realistische manier van filmen, helemaal zo slecht nog niet. Het is alleen jammer dat het script aan alle kanten rammelt en je als kijker met dusdanig onsympathieke personages te maken hebt dat het je weinig kan schelen hoe ze het er vanaf brengen. Daar kan zelfs een prima acterende Mos Def weinig aan veranderen.
Patricia Smagge