Joy Ride 2 – Joy Ride: Dead Ahead (2008)
Regie: Louis Morneau | 91 minuten | actie, horror | Acteurs: Nicki Aycox, Nick Zano, Kyle Schmid, Laura Jordan, Mark Gibbon, Krystal Vrba, Kathryn Kirkpatrick, Rob Carpenter, Gordon Tipple, Rebecca Davis, Daniel Boileau, Lyle St. Goddard, Mackenzie Gray, Sean Tyson, Chris Kalhoon, Gardiner Millar, Colette Hills
Slap en overbodig vervolg op het succesvolle ‘Joy Ride’ uit 2001. Het enige wat er van die film wordt geleend, is de titel en het karakter van de moordende trucker. De naam is wel goed gekozen: Rusty Nail. Het heeft iets pakkends en sinisters tegelijk, maar wat de kijker opsteekt van de geheimzinnige figuur die achter deze naam schuil gaat, maakt hem niet tot een grootse schurk in de beste filmtraditie. Sterker nog, hoe meer je over Rusty te weten komt, hoe oninteressanter hij eigenlijk wordt. Mark Gibbon neemt de rol van de psychopathische moordenaar over van Matthew Kimbrough (en de stem van Ted Levine) uit het eerste deel. Omdat Gibbon een heel andere fysiek en stemgeluid heeft, blijkt dat de makers niet eens een poging hebben gedaan om enige gelijkenis en continuïteit in deze serie aan te brengen.
Het plot van de film kan nauwelijks meer dan vijf minuten bedenktijd in beslag hebben genomen en is een rechttoe-rechtaan verhaal dat zelfs voor het genre te simpel is. En bovendien ook nog eens slecht gejat van zowel het origineel als van een handvol andere films. Hierbij valt vooral te denken aan ‘Duel’, één van de eerste films van Steven Spielberg, waarin een eenzame vertegenwoordiger achtervolgd wordt door een truck.
Rusty Nail zelf is wel aardig op dreef en ondanks het gebrek aan echte suspense, heeft de film een paar effectieve horror/shock momenten. De doden vallen niet bij bosjes, maar een enkele moordmethode (waarbij de openingsscène in positieve zin opvalt) zal de niet al te verzadigde horrorfanaat als originele vondst worden beoordeeld. Wel probeert de film mee te liften op het eigentijdse ’torture’ subgenre mee te liften, door er een ‘Saw’ achtige scène aan toe te voegen, waarin de mannelijke hoofdrolspelers Bobby (Nick Zano) en Nik (Kyle Schmid) mentaal en fysiek gemarteld worden. Verder zijn de zieke spelletjes die Rusty uithaalt met zijn slachtoffers nauwelijks vermeldenswaardig. De scène waarin de heldin van het verhaal, Melissa (Nicki Aycox), zich in de koplampen van een truck uit moet kleden, zorgt voor een nare smaak in de mond. Om over het acteerwerk nog maar te zwijgen, want dat is ook niet bepaald om over naar huis te schrijven.
Wat ‘Joy Ride 2’ uiteindelijk nekt voor de kijker, is het gebrek om je in te kunnen leven met de personages die belaagd worden en mede daarmee samenhangend, een gebrek aan echte spanning. En dat terwijl – zelfs voor het simpele verhaal – het niet zo moeilijk zou moeten zijn om dat gevoel op te wekken. Wie zou niet angstig worden om achtervolgd te worden op een eenzame snelweg?
Volkomen terecht dat ‘Joy Ride 2’ alleen op dvd is uitgebracht, maar wellicht is dat zelfs nog teveel eer. Het einde laat, zoals wel vaker in dit soort films, de mogelijkheid over voor nóg een vervolg. Advies aan toekomstige producenten en regisseurs: niet doen!
Hans Geurts