Judge Dredd (1995)

Regie: Danny Cannon | 91 minuten | actie, misdaad, science fiction | Acteurs: Sylvester Stallone, Armand Assante, Rob Schneider, Jurgen Prochnow, Max von Sydow, Diane Lane, Joan Chen, Joanna Miles, Ian Dury, Christopher Adamson, Ewen Bremner, Balthazar Getty, Maurice Roëves

De film ‘Judge Dredd’ is gebaseerd op het gelijknamige stripfiguur. De van origine Britse comic is met name in Amerika razend populair. En zoals dat vaker gebeurt met succesvolle series wordt er een film van gemaakt. Zo ook met Judge Dredd. Helaas is de filmversie van het stripfiguur slechts een schim van de originele comicbook-personage. Waar ging het mis?

Allereerst met de casting. Een acteur met het kaliber van Stallone moet mensen naar de bioscopen lokken. In de 90’er jaren was Stallone nog op zijn hoogtepunt en wist zijn naam veel fans naar de zalen te trekken. Om het publiek niet teleur te stellen, moest er aan het karakter van de stripfiguur Judge Dredd gesleuteld worden. In de comics is het gezicht van Dredd nooit te zien, dat kan niet in de film. Stallone is juist de publiekstrekker van de prent en zijn gezicht moet te zien zijn.

Een tweede punt is de zogenaamde karakteruitdieping van Judge Dredd. Pat Mills en John Wagner, de bedenkers van het beroemde stripfiguur, hadden een extreem gewelddadige politieman voor ogen die bizarre avonturen meemaakte. Met name de vreemde bijfiguren en extreem vreemde situaties speelden de hoofdrol in de beeldverhalen. Dredd is een eendimensionaal figuur die met name door zijn expliciet overdreven geweld en zijn mysterieuze uiterlijk zo’n grote populariteit vergaard heeft. Toen de Britse cultfiguur in 1977 voor het eerst verscheen in het Engelse tijdschrift 2000AD, was het personage een verademing tussen de Amerikaanse stripfiguren. De anarchistische, no nonsenssfeer van de strips viel enorm op tussen de serieuzere Amerikaanse superheroes. De Amerikaanse debuterende regisseur Cannon zag zich voor de moeilijke taak om het simpele personage tot een aansprekende hoofdpersoon om te vormen. Een film is een totaal ander medium dan een stripverhaal, dus aanpassingen aan het karakter waren onvermijdelijk.

Stallone is nu niet bepaald een sterk acteur, maar met een eendimensionale persoonlijkheid als Dredd moet hij wel uit de voeten kunnen. Helaas laat het script hem in de steek. Om de film voor een zo groot mogelijk publiek aantrekkelijk te maken, is de komiek Rob Schneider aangetrokken om voor een komische noot te zorgen. Slechte oneliners en een flauwe, irritante sidekick in de vorm van Schneider, halen alle schwung uit Stallone’s rol. Armand Assante schmiert er hevig op los in zijn rol als bad guy. De rest van de cast probeert er het beste van te maken, maar helaas mag het niet baten. Met de clichématige dialogen en het lamme script valt niet veel aan te vangen. Getalenteerde acteurs als Max Von Sydow en Diane Lane zijn wel aardig om naar te kijken, maar de rollen in deze flop hebben hun CV geen goed gedaan.

Het grootste deel van het budget is naar de special effects en de decors gegaan. De mooie kostuums van de Judges zijn ontworpen door Jean Paul Gaultier. Dat levert enkele mooie scènes op, net als de passages met de ABC-robot die indrukwekkend tot leven is gebracht. De bombastische soundtrack is het beste aspect van de film. De composities zijn meeslepend en sfeervol. Helaas worden deze lichtpuntjes overschaduwd door de anticlimax en de vreselijke, misplaatste sentimentele scènes.

De roots van de strips worden verloochend en zo verliest de film al meteen de interesse van de echte Dredd-fans. Als doorsnee actiefilm blijft er van de film ook niet veel over. De chaotische montage en de te korte actiescènes halen al het plezier uit de prent.

Als de comicversie van Judge Dredd de film zou zien dan had hij de makers van de film meteen de doodstraf gegeven.

Frank v.d. Ven

Waardering: 0.5

Bioscooprelease: 21 september 1995