Jurm (2005)

Regie: Vikram Bhatt | 162 minuten | thriller | Acteurs: Bobby Deol, Lara Dutta, Milind Soman, Gul Panag, Shakti Kapoor, Milind Gunaji, Vivek Shaq, Ashish Vidyarthi

‘Jurm’ (“Misdaad”) is deels rechtbankdrama, en deels wraakthriller, en beide delen zijn, hoewel mild vermakelijk, niet bijster overtuigend. Het probleem van het rechtbankgedeelte is dat er enerzijds teveel open deuren worden ingetrapt, die dan worden gepresenteerd als opzienbarende onthullingen en anderzijds te weinig verklaringen aangevochten worden en simpelweg voor waarheid worden aangehouden. Het wraakplotje is gewoonweg niet interessant genoeg en heeft te overdreven actiemomenten.

De film begint met het essentiële opgenomen telefoontje van Sanjana naar de alarmcentrale. Ze gilt, verklaart dat iemand haar probeert te vermoorden, en zegt: “My husband is…”. Even later wordt haar man bewusteloos naast een plas bloed gevonden, met een mes in de buurt met zijn vingerafdrukken erop. Sanjana is spoorloos. Het is duidelijk dat iemand Avinash (een redelijk acterende Bobby Deol) erbij probeert te lappen. De agent die Avinash gearresteerd heeft wil alles van hem, en zijn relatie met Sanjana weten, aangezien dit hem het beste kan helpen (als hij inderdaad onschuldig is). Een handig excuus om tot in detail de ontmoeting, opbloeiende romance, en het steeds problematischer wordende huwelijk van het tweetal aan de kijker te onthullen.

Deze uitgebreide flashback begint op een eindejaarsfeestje, waar we Avinash en een zich familiair gedragende, knappe jonge vrouw tegenkomen, genaamd Gloria. De hunkerende tweede vrouw in het leven van Avinash is dus al gelokaliseerd. Dit subplotje voelt echter teveel als een verplicht nummer, en had net zo goed verwijderd kunnen worden. In ieder geval, op het feestje valt het oog van Avinash op Sanjana, zoals we begrijpen. We worden getrakteerd op het verplichte ontmoetingsliedje, dat adequaat doch niet opzienbarend is wat betreft melodie en choreografie. Sanjana is echter niet makkelijk te strikken, en is hiermee een interessant “liefdesobject”. Pas vanwege een toevallig (of niet?) auto-ongeluk van Sanjana dat, na het feestje, vlak voor Avinashs neus plaatsvindt, komen de twee nader tot elkaar. Avinash neemt haar mee naar huis, en als ze even later, opgeknapt en wel bij hem in de trap afkomt, is hij voorgoed verkocht, maar zij speelt nog steeds “hard to get”. Dutta speelt dit mooi, en straalt mysterie en sensualiteit uit. Alleen later in de film vergrijpt ze zich wat aan overacting.

Als ze wederom Avinash wil verlaten, weet deze haar bij zich te houden met een baantje op zijn kantoor. Al snel trouwen ze, en krijgen we het gebruikelijke liedje voorgeschoteld waarbij de twee geliefden elkaar het hof maken en genieten van hun huwelijksreis. Geen traditionele kostuums hier, maar spijkerbroeken en moderne jurken, en een dikke mercedes als “prop”. Het liedje is soms wel aardig, maar heeft ook vaak wat knullige bewegingen en weinig dynamische choreografie. Dan beginnen de problemen: Sanjana maakt geheimzinnige afspraken achter de rug van Avinash om, wat bij hem voor wantrouwen zorgt. Deze gedeeltes, waarbij Avinash de gangen van Sanjana na gaat, zijn kundig en spanningsvol geregisseerd en gemonteerd.

Op een gegeven moment komt het zó ver dat Avinash Sanjana thuis confronteert door haar vrij letterlijk het mes op de keel te zetten (of in dit geval, een stukgeslagen fles). Na dit relaas, dat hij als flashback aan de agent vertelde, weet hij nog zonder blikken of blozen te zeggen, dat hij Sanjana nooit iets aan zou kunnen doen.

Tijdens de rechtszaak zelf stapelen de slecht uitgewerkte verhaalelementen zich verder op. Zo wordt het als iets schokkends gepresenteerd dat de laatste woorden van Sanjana, “Mijn man…”, van alles kunnen impliceren en niet gevolgd hoeven te worden door: “…probeert me te vermoorden”. Verder wordt het moordwapen zomaar door Rohit van nieuwe vingerafdrukken voorzien om aan te tonen dat de afdrukken niet van de dader hoeven te zijn. Het vreemdste is wel dat de betrouwbaarheid van een laat opdagende getuige niet wordt aangevochten. Dit figuur, dat verklaart een oom te zijn van Sanjana, is namelijk volkomen ongeloofwaardig in zijn verklaring en de manier waarop hij het brengt (daarnaast tenenkrommend [over]geacteerd).

Maar goed, Avinash komt in de gevangenis, maar vraagt aan Rohit om hem te helpen ontsnappen (Dit initiatief van hemzelf maakt latere plotontwikkelingen overigens vrij dubieus). Deze ontsnapping is gewoon lachwekkend. De manier waarop Avinash met brancard en al uit een ziekenwagen, en op een andere auto stuitert, en even later doodleuk wegrent doet de kijker ernstig de wenkbrauwen fronsen. Dit geldt ook voor het overleven van een latere moordaanslag, en voor de climax van de film, die wordt gekenmerkt door Matrix-achtige bullet-time scènes en belachelijk kabelwerk voor de gevechtsscènes. De actiescènes zijn over het algemeen vrij amateuristisch in beeld gebracht.

Het moment dat alle mysteries worden onthuld in het begin van de tweede helft van de film, dat zich afspeelt in Maleisië, is nog wel spannend, maar daarna wordt het een rechtlijnig, en slechts marginaal interessante invuloefening, die nog wel wordt opgeleukt door een grappig stukje waarin Sonia (Gul Panag) als (half-)Chinese verleidster optreedt. Ook is het nummer “This Heart of Mine”, dat zich afspeelt op een gekostumeerd bal, vrij opwindend, met “mooie” voelbare angst bij het centrale personage.

Al met al een film met verschillende bevredigende gedeeltes, en (over het algemeen) redelijk acteerwerk, maar met een te weinig interessant verhaal (vooral in de tweede helft), en te veel problematische scènes om als geheel te kunnen overtuigen.

Bart Rietvink