Killing Zoe (1994)

Regie: Roger Avary | 96 minuten | drama, thriller, misdaad | Acteurs : Eric Stoltz, Julie Delpy, Jean-Hugues Anglade, Tai Thai, Bruce Ramsay, Kario Salem, Gary Kemp, Salvator Xuereb, Martin Raymond, Eric Pascal Chaltiel, Cecilia Peck, Gladys Holland, Gian-Carlo Scandiuzzi, Gérard Bonn, Ron Jeremy

In een scène in ‘Killing Zoe’ zit de Amerikaanse thirtysomething Zed (Eric Stoltz, ‘The Butterfly Effect’) met zijn Franse jeugdvriend Eric om tafel om hun overval op een Parijse bank te bespreken. Eric wil het plan de dag na Zeds aankomst in Parijs al uitvoeren. Is dat niet een beetje snel, vraagt Zed zich af. Hij heeft de bank in kwestie immers nog niet eens gezien. ‘Fuck the bank’, antwoordt Eric met een zwaar Frans accent. ‘Before we do a job we live life. Now we do heroin!’. De dialogen en actiescènes in ‘Killing Zoe’ zijn van het soort hoe een enthousiaste knul die te veel (actie)films kijkt zich ze zou inbeelden. Die knul in kwestie is in dit geval filmmaker Roger Avary. Over Avary’s samenwerking met jeugdvriend Quentin Tarantino is al veel geschreven. Beiden werkten in dezelfde videotheek en hielpen elkaars eerste films te realiseren. Avary droeg zijn steentje bij aan Tarantino’s eerste filmscripts, terwijl Tarantino ‘Killing Zoe’ produceerde.Dat laatste is duidelijk terug te zien in het eindresultaat.

‘Killing Zoe’ wijkt qua sfeer niet veel af van Tarantino’s ‘Pulp Fiction’. Gevloek, geweld en drugsgebruik zijn in beide films volop aanwezig, net als personages die schijnbaar allemaal roken en dialogen die je niet snel van misdadigers verwacht. Verbaasden Samuel L. Jackson en John Travolta zich in ‘Pulp Fiction’ nog over Nederlanders die hun patat in mayonaise onderdompelen; in ‘Killing Zoe’ babbelen bankovervallers onder invloed van heroïne over vikingfilms: ‘Helmets with horns on them. That’s fucking genius.’

‘Killing Zoe’ komt traag op gang. Zodra Zed in zijn Parijse hotel incheckt, brengt hij eerst een paar uur door met de Franse escortdame Zoe. Zoals de filmtitel al doet vermoeden is voor Zoe later in de film een belangrijke rol weggelegd, maar deze eerste ontmoeting sleept zich te lang voort. Avary wilde er kennelijk zeker van zijn dat het de kijker duidelijk wordt dat het stel tijdens hun korte tijd samen meer voor elkaar is gaan voelen dan gebruikelijk bij een zakelijke ontmoeting als deze. Maar dan komt Eric de hotelkamer binnenstormen om je wakker te schudden. Zed ontmoet Erics vriendenclub en ze bespreken hun plan voor de volgende dag. Zed is uit Amerika gehaald, omdat ze hem nodig hebben bij het openbreken van de bankkluizen. Eric heeft al gauw genoeg van dit zakelijke gezwets. De mannen nemen met z’n allen een flinke shot heroïne en duiken het Parijse nachtleven in. Ook dit segment duurt langer dan noodzakelijk. Wel laat Eric zich tussen neus en lippen door ontvallen dat hij AIDS heeft, wat zijn onbesuisde, fatalistische gedrag verklaart. Na drie kwartier kijken kan de bankoverval dan toch eindelijk beginnen.

Terwijl de drugs nog door de aderen vloeit, bestormen Eric en z’n kompanen de Banque Internationale De Paris, samen met een nog niet helemaal heldere Zed, die eigenlijk niet eens weet wat het plan exact inhoudt.Dit plan van Eric blijkt, hoe verrassend, niet zo geniaal als gehoopt. De overval loopt dan ook al snel uit de hand, met de ene na de andere gijzelaar die met veel (lichtrood en fluorescerend) bloed neergaat. Een van de gijzelaars is Zoe, die toevallig bij deze bank werkt. Blijkbaar kan ze niet rondkomen van haar nachtelijke bijbaantje. Zed weet niet dat Zoe ook in het pand is; hij is druk bezig de ondergrondse kluizen open te breken. Om erachter te komen hoe het tussen Zed en Zoe afloopt, moet je je eerst door een aantal niet bijster spannende segmenten heen worstelen. Het verhaal van ‘Killing Zoe’ zit goed in elkaar, maar helaas zijn sommige scènes te lang uitgerekt. Gelukkig is daar nog de sterke, opzwepende soundtrack van Roger Avary’s vaste producersduo Tomandandy die ervoor zorgt dat je aandacht bij het verhaal blijft. Avary weet met zijn regiedebuut goed de tomeloze energie en ambitie van een jonge hond op het scherm over te brengen. Des te vreemder is het dat hij zijn tweede volwaardige film ‘The Rules of Attraction’ pas acht jaar later volbracht.

Wouter Westerhof

Waardering: 3

Bioscooprelease: 11 mei 1995