L.A. Story (1991)

Regie: Mick Jackson | 95 minuten | komedie, romantiek | Acteurs: Steve Martin, Victoria Tennant, Richard E. Grant, Marilu Henner, Sarah Jessica Parker, Susan Forristal, Kevin Pollak, Sam McMurray, Patrick Stewart

‘Boredom beyond belief’ schrijft Harris Telemacher op het raam als hij zijn vrije ochtend heeft doorgebracht met het programmeren van zijn elektronische telefoonboek (met spraakfunctie). Als zijn nieuwe liefde Sara hem komt afhalen voor een date staat het er nog.
‘L.A. Story’ is een van die tussendoorfilms die toch blijft hangen. Het is een minzame bespiegeling op het leven in Los Angeles en de mogelijkheid van liefde in een uiterlijk geperfectioneerde wereld. In ‘City of Angels’ en ‘Magnolia’ werd het nog eens van de dramatische kant belicht, maar het gegeven werkt ook goed in een romantische komedie, zeker met een origineel script dat op het lijf is geschreven van een clown als Steve Martin.

In ‘L.A. Story’ is de stad in kwestie het ongebruikelijke decor voor romantiek tussen twee buitenbeentjes. Een elektronisch verkeersbord langs één van de freeways – de eeuwig kloppende slagaders van de metropool – brengt de auto van de naar diepere gevoelens zoekende Harris tot stilstand, met cryptische boodschappen om hem de goede richting in het leven op te sturen. De verkeersinformatiedienst als astroloog, geweten of zelfs God? Dat laat Martin in het midden, maar het is een ongebruikelijk mooie vondst als postillon d’amour. Mensen zijn verschillend – je hebt arrogante nichten (Richard E. Grant), springerige kleipoppetjes (Sarah Jessica Parker) en tubaspelende Laura Ashley’s (Victoria Tennant) – maar de romantische liefde wordt overal gezocht en gevonden, ook in het klatergouden Californië. Het is Martin gelukt dat licht verteerbaar te brengen, geheel in L.A.-style met optimistische levenskracht, een aantal goede grappen en het obligate romantische gestruikel, waarbij Tennant zich stijlvol weert. Parker is zeer goed als SanDeE* – voor uitleg van de naam zie de film – en veel van de Californische zelfspot speelt zich rond haar karakter af (H.: ,,Your breasts feel strange”. S.: ,,Oh, that’s because they’re real”).

‘L.A. Story’ kent enkele slordigheidjes, zoals de pathetische vertolking van Grant, een aantal slapstickmomenten die niet in de film thuishoren en toch ook een beetje het ontbreken van een gevoel van urgentie, maar dankzij Martin’s magische sterrenstof kunnen we het met de mantel der liefde bedekken.

Jan-Kees Verschuure