L’emmerdeur (1973)

Regie: Edouard Molinaro | 85 minuten | komedie | Acteurs: Lino Ventura, Jacques Brel, Caroline Cellier, Jean-Pierre Darras, Nino Castelnuovo, Angela Cardile, Michele Gammino, Xavier Depraz, François Dyrek, Jean-Louis Tristan, André Valardy,Jean Franval, Pierre Collet, Arlette Balkis, Jacques Galland

Wat voor zoutloze ratatouille suddert op een matig vuurtje en wordt maar niet warm wanneer het script twee tegengestelde persoonlijkheden bij elkaar klutst? François Pignon is een chaotische sukkel die zijn brood verdient als vertegenwoordiger in overhemden, Ralf Milan knapt als ijskoude huurmoordenaar vuile klusjes op en zijn vocabulaire beperkt zich tot het hoogst noodzakelijke. Een macabere gebeurtenis verbindt het lot van de twee met elkaar waarbij vooral Milan zich in de merde werkt. Pignon vertoeft daar al enige tijd. ‘L’Emmerdeur is een klucht die uit de vergaarbak van de Franse cinema opduikt en waarbij de vertaling geheel toepasselijk lijkt.

Lino Ventura draafde in zijn immense carrière vooral op als harde jongen in film noirs. Het zwijgzame en stoere type dus. Met deze rol waagde hij ook enkele voorzichtige stapjes in een boertige prent. Zijn tegenspeler, Jacques Brel, begon na zijn rijkgevuld leven als chansonnier aan een wedergeboorte als acteur. Neem de twee uitgesproken verschillende karakters en ‘L’ Emmerdeur’ zou zomaar een buddy movie avant la lettre kunnen zijn. Het idee van een icoon uit de filmwereld te koppelen aan een vedette uit de muziekwereld klonk de makers ongetwijfeld als een zeldzame grammofoonplaat in de oren. Helaas eentje met krassen op.

Losjes verwoord in de Nederlandse taal betekent de filmtitel een kletskous. Eentje van het vervelende soort. Een rol waarin Brel zich helemaal laat gaan. De film begint nochtans grimmig door een aantal lijken die vallen. Alle ingrediënten voor een thriller liggen voor het oprapen. Maar dat is buiten regisseur Edouard Molinaro gerekend. Na de opening maakt de man een scherpe bocht en verandert de sfeer naar een situatiekomedie waarin de flauwigheden elkaar in sprinttempo opvolgen. Ongetwijfeld goedbedoelde scènes die slechts een fijn glimlachje als effect verkrijgen. Naarmate de film steeds verder wegzinkt in kinderachtige affaires ergert het personage van Ventura zicht steeds meer aan de irritante hemdenverkoper. Iets wat ‘L’ emmerdeur’ in zijn geheel ook opwekt. Verveling en ongeïnteresseerdheid vreten het slap neergepende scenario snel op en dit zijn natuurlijk twee dooddoeners in de cinema.

Jammer van het verspilde talent van de hoofdrolspelers.

Jochem Geelen