L’ora di punta (2007)

Regie: Vincenzo Marra | 95 minuten | drama | Acteurs: Fanny Ardant, Michele Lastella, Giula Bevilacqua, Augusto Zucchi, Antonio Gerardi, Piero Albertelli, Giuseppe Ariobazzone, Sebastiano Busiri Vici, Emiliano Campaiola, Sergio Di Giulio, Nicola Labate, Loredana Martínez, Giacomo Piperno, Pier Francesco Poggi, Viviana Polic, Claudio Spadaro, Andrea Stipa, Maurizio Tesei, Chiara Tomaselli, Barbara Valmorin, Diego Verdegiglio, Guo Qiang Xu, Jia Jia Xu

Filippo Costa, een knappe dertiger, heeft een goede baan bij de fiscale recherche maar wil koste wat het kost hogerop. Dit lukt hem door erg zijn best te doen bij zijn baas ‘el commandante’, die hem vertrouwt met belangrijke klussen waar Costa kennismaakt met het grote geld. Zijn interesse is gewekt en al snel verlaat hij de belastingdienst om voor zichzelf te beginnen. Hij begint een handel in het opkopen van bedrijven die op de rand van bankroet staan, om deze later weer met dikke winst te verkopen. Door zijn ervaringen bij de belastingdienst is hij niet vies van manipulatie en weet hij de dingen naar zijn hand te zetten, ook in zijn persoonlijke leven. Hij ontmoet de wat oudere maar aantrekkelijke Caterina, die als eenzame weduwe zeer gecharmeerd blijkt van Filippo’s versierpogingen. Zij weet niet dat hij haar vooral gebruikt wegens haar bruikbare contacten in de zakenwereld en haar riante vermogen. Ook weet ze niet dat Filippo er tegelijkertijd een veel jongere vriendin op na houdt, die ook op haar beurt telkens in de beloften en leugens van Filippo trapt.

Hier komt meteen een minpunt van de film aan het licht, al past het binnen het verhaal: de vrouwen komen er wel erg bekaaid vanaf. Met hun immer pruilende monden en smekende ogen laten ze zich volledig inpakken door de arrogante Costa. Het is zeker niet onbegrijpelijk dat ze in eerste instantie voor hem vallen maar enig tegengas zou later in het verhaal niet misstaan. De enige andere vrouwelijke rollen zijn er voor de dienstbare secretaresse van Filippo en zijn, al even dienstbare, moeder, die na de dood van haar man eenzaam en tevergeefs zit te wachten op een bezoekje van haar zoon.

De sfeervolle soundtrack en dito art direction zorgen voor de juiste sfeer en tonen terloops de mooiste mensen, interieurs en kleding die de Italiaanse elite zich maar kan wensen. Regisseur Marra had met zijn eerste film ‘Tornando a Casa’ al succes op verschillende festivals en lijkt met ‘L’ora di punta’ te tonen nog veel zijn mars te hebben. Ten slotte rest nog de vraag of de regisseur dit verhaal symbool wil stellen voor hedendaags Italië. Is dit wat er van het land geworden is: stijlvol en succesvol, maar kil en opportunistisch, ja zelfs corrupt? De kijker mag beslissen.

Ruby Sanders