La belle personne (2008)

Regie: Christophe Honoré | 93 minuten | drama | Acteurs: Louis Garrel, Léa Seydoux, Gregoire Laprince-Ringuet, Esteban Carvajal-Alegria, Simon Truxillo, Agathe Bonitzer, Anaïs Demoustier, Valerie Lang, Jacob Lyon, Jean-Michel Portal, Martin Siméon,  Chantal Neuwirth, Louka Anargyros, Thomas Anargyros, Gabriel Attal, Jeanne Audiard, Thomas Ayouti, Clément Bertommeau, Adèle Boulanger, Elise Boutie, Alice Butaud, Martin Chauchat, Hugo Cohen, Kéthévane Davrichewy, Tanel Derard, François-Paul Doussot, Esther Garrel, Pierre Glénat, Dominic Gould, Marvyn Halfon, Clotilde Hesme, Julien Honoré, Paulette Honoré-Peyre, Chantal Hymans, Mathilde Incerti

Stille wateren hebben diepe gronden. Dit gezegde gaat helemaal op voor de hoofdpersoon Junie in ‘La belle personne’. De zestienjarige scholiere is niet bepaald een kletskous. Vanaf het eerste ogenblik weet regisseur Christophe Honoré een afstand te creëren tussen het knappe meisje en de rest van de tieners. Dit gebeurt via beelden van de medescholieren die blikken uitwisselen richting Junie. Je krijgt een subtiele hint door dat ze geen tutje is die dweept met haar schoonheid.

Léa Seydoux brengt met haar lichaamstaal de breekbaarheid van Junie moeiteloos over. Seydoux is een nieuw gezicht naast haar tegenspelers Louis Garrel (Nemours) en Gregoire Leprince-Ringuet (Otto). Beide heren waren eerder tegenspelers in Honoré’s ‘Les chansons d’amour’. Voor Garrel is ‘La belle personne’ zelfs de vierde samenwerking met Honoré. Naast ‘Les chansons d’amour’ komt Garrel ook in ‘Ma mère’ en ‘Dans Paris’ voor. De filmmaker kwam Garrel het spoor na diens doorbraak ‘The Dreamers’ uit 2003 waarin de jonge acteur een hoofdrol vertolkt naast Eva Green en Michael Pitt.

Evenals in ‘Ma mère’ en ‘Les chansons d’amour’ vormt liefde het centrale thema in ‘La belle personne’. Als je goed let op details die gedurende de film voorbij komen, presenteert de filmmaker subtiele aanwijzingen voor het verloop van Junie’s liefdesleven. Het begint al venijnig wanneer klasgenoot Henri een discussie aangaat met een lerares. De lerares is van mening dat er altijd twee kanten bestaan bij een meningsverschil. Henri zegt daarop gevat dat ze dan eens moet proberen om de man die ze lief heeft, te haten.

Hoewel de synopsis van de dvd al verraadt dat Junie de vriendin wordt van Matthias’ vriend Otto, is de interesse van Junie niet overtuigend. De ommekeer wanneer ze besluit toch zijn geliefde te worden, komt onverwacht. Alsof ze ermee instemt om neef Matthias te plezieren. Regisseur Honoré pikt deze ommezwaai prima op om vlot daarna een extra moeilijke factor te introduceren; de macho leraar Nemours.

De kennismaking van Junie met de knappe donkerharige onderwijzer Italiaans laat er geen twijfel over bestaan dat de spanning tussen dit duo hoog zal gaan oplopen. Nauwlettend houdt Junie haar bewegingen in de gaten, om te voorkomen dat ze hem aanraakt, waarna de leraar zelf een initiatief neemt om wel heel dichtbij op een briefje nog iets na te kijken. Hun handen raken elkaar nét niet. Hoe Nemours zich gedraagt na die eerste ontmoeting is aandoenlijk om te zien.

Garrel weet met simpele gebaren – door te woelen in zijn eigen haardos of een verloren blik – te verbeelden hoe ‘ziek’ Nemours is van liefde. Collega Gregoire Leprince-Ringuet laat als Otto ook een negatief gevolg zien; je merkt aan alles dat hij vreest Junie te verliezen en twijfelt sterk aan de oprechtheid van haar gevoelens. De momenten waarop het vonkt tussen Junie en Otto zijn schaars. Een moment waarop het wel lichtelijk blijkt, is als Junie aan Otto vraagt of hij voor haar wil zorgen.

Honoré toont vrij afstandelijke beelden. ‘La belle personne’ bevat veel overzichtsshots en weinig close-ups. Als de filmmaker deze techniek wél gebruikt, is het vooral bij de situaties waarin Nemours en Junie elkaar weerzien tijdens de lessen. Deze close-ups geven een extra nadruk op de onderliggende spanning die gemeen broeit tussen hen. Dit zie je onder meer als Junie van haar leerkracht een Italiaanse tekst moet voorlezen en daarna vertalen, de camera focust zich op Junie en veel van de omgeving valt weg. Tussendoor brengt Honoré prachtig de reactie van Nemours in beeld.

Hoewel het verhaal van ‘La belle personne’ diepte mist, vormt eenvoud juist de schoonheid van Honoré’s film. De krachtige lichaamstaal van Léa Seydoux, Gregoire Leprince-Ringuet en Louis Garrel spreekt namelijk voor zich. In de laatste dertig minuten van ‘La belle personne’ vormt muziek een belangrijke factor om het gebrek aan intense dialogen op te vullen. Leprince-Ringuet zingt ‘Comme la pluie’, een chanson die de gemoedstoestand van zowel Otto als Junie prachtig verwoordt. ‘La belle personne’ kun je geen doorsnee dramafilm noemen. De wijze waarop Honoré de dramatiek van de liefde in beeld brengt, bewijst het tegendeel. De film biedt stiekem toch meer dan je op het eerste gezicht zou vermoeden. Stille waters…

Ans Wijngaarden

Waardering: 3.5