La caja – The Wooden Box (2007)
Regie: Juan Carlos Falcón | 107 minuten | drama, komedie, familia | Acteurs: Ángela Molina, Elvira Minguez, Antonia San Juan, Vladimir Cruz, María Galiana, Manuel Manquiña, Joan Dalmau, Jordi Dauder, Mari Carmen Sánchez, Petife Lorena, Miguel Mota, Borja Gonzalez, Rogério Samora, José Manuel Cervino, Blanca Rodríguez, Lorena González Orribo, José María Trujillo
Nu Lucio dood is willen ze hem in zijn eigen huis laten opbaren. Hij blijkt echter niet de trap op te kunnen worden gebracht en moet daarom opgebaard worden bij zijn buurvrouw die hem haat. Voor Hollywood begrippen zou dit het begin kunnen zijn van een flauwe dertien in een dozijn komedie. Dit is ‘La Caja’ echter niet geworden. Een verhaal dat zich leent voor een klucht wordt door regisseur Juan Carlos Falcon gebracht als een waar drama.
Eloisa, Lucio’s vrouw, blijft als weduwe achter. Maar ongelukkig is ze zeker niet. Er wordt geen traan om hem gelaten. Sterker nog, iedereen is blij en opgelucht dat hij dood is en vol ongeloof komen ze allemaal bij buurvrouw Isabel kijken of hij echt dood is en proberen zij hem voor de laatste keer te vernederen of wraak te nemen voor alle ellende die hij heeft aangericht.
Als kijker weten we niet wat voor iemand Julio was maar dit wordt gedurende de film steeds duidelijker. Niemand kan een goed woord over hem zeggen en hij wordt van alle kanten vernederd. Het toppunt van wraak komt van Josefa. Zij zorgt er letterlijk voor dat hij in de hel waar hij terecht zal komen geen kwade woorden meer kan spreken. Ze snijdt zijn tong uit zijn mond en vervolgens voert ze deze aan de kat. Deze situatie wekt echter geen enkele vorm van medelijden op bij de kijker. Want door de sfeer die er hangt in het dorp na zijn dood blijkt duidelijk dat Lucio alles behalve een vriendelijke man is geweest. Eloisa gaat in plaats van te rouwen naar de schoonheidsspecialiste en een begint een heel nieuw leven zonder ook maar te denken aan haar man. Ze komt zelfs te laat bij de wake die er voor hem gehouden wordt. En tenslotte staat ze letterlijk te dansen op het graf van Lucio. Het verhaal op zich is zo humoristisch gebracht dat behalve lachen geen enkele andere emotie mogelijk lijkt. De hoofdrolspelers spelen alle scènes echter zo serieus dat je als kijker bijna niet durft te lachen.
Lucio was in het verleden een nare, op geld beluste egoïstische man. Zelfs na zijn dood leeft zijn egoïsme voort. Hij zorgt ervoor dat niemand, zelfs zijn vrouw niet, kan profiteren van zijn geld dat hij op smerige wijze heeft verkregen van buurtbewoners. Lucio neemt zijn grootste geheim mee in het graf. Waar is zijn geld? En waarom had hij zijn doodskist allang uitgezocht?
‘La Caja’ is misschien wat te langdradig maar toch de moeite waard om voor te blijven zitten want voorspelbaar is de film niet. De bedoeling van de regisseur is niet helemaal duidelijk. Het verhaal is een komedie maar wordt zo niet overgebracht op de kijker. De acteurs blijven serieus en spelen een dramafilm. Moeten we nu lachen? Of menen ze alles echt serieus en is het zo ernstig dat we er niet om mogen lachen? ‘La Caja’ is een vreemde mix van een komisch verhaal dat dramatisch wordt gebracht maar juist door deze vreemde combinatie toch een aardige film.
Eveliene Sanders