La danseuse (2016)

Regie: Stéphanie Di Giusto | 108 minuten | biografie, drama, muziek | Acteurs: Soko, Gaspard Ulliel, Mélanie Thierry, Lily-Rose Depp, François Damiens, Louis-Do de Lencquesaing, Amanda Plummer, Denis Ménochet, Charlie Morgan, Tamzin Merchant, William Houston, Bert Haelvoet, Camille Rutherford

Wat een foto al niet teweeg kan brengen… Toen Stéphanie Di Giusto, die carrière maakte in de reclamewereld en als regisseur van videoclips, een zwart-witfoto van de legendarische Amerikaans-Franse danseres Loïe Fuller zag, ging haar fantasie ermee op de loop. Fuller was geen typische danseres; ze was relatief stevig gebouwd en gespierd en hield er een heel eigen dansstijl op na. Door dynamisch te zwieren met haar uitbundige rokken, doeken en linten en door inventief gebruik te maken van gekleurd licht en spiegels, bleek ze een ware inspirator en pionier. Maar wel eentje die, volgens Di Giusto, een beetje in de vergetelheid is geraakt. En die toe is aan eerherstel, in de vorm van een speelfilm. Liefst drie jaar broedde ze op een filmscenario, en met steun van Thomas Bidegain (die twee Césars op de schoorsteenmantel heeft staan, voor ‘Un prophète’ (2009) en ‘De rouille et d’os’ (2012), beide geregisseerd door Jacques Audiard) kwam ze tot het verhaal van ‘La danseuse’ (2016).

Met deze film is iets bijzonders aan de hand. In stijl, vorm, verhaallijnen en karakteruitwerking schreeuwt ‘La danseuse’ uit een biopic te zijn. Echter, Di Giusto en Bidegain hebben de feiten dusdanig stevig verdraaid dat het toch vooral als pure fictie gezien moet worden. Ja, Fuller werd geboren in Amerika, en ja, rond 1900 was ze met haar revolutionaire dansstijl een bezienswaardigheid in Parijs. Ook hielp ze in 1902 haar al even legendarische collega Isadora Duncan op weg in haar carrière. Maar eigenlijk houden daar de overeenkomsten met de werkelijkheid op.

In ‘La danseuse’ groeit Fuller (singer-songwriter Stéphanie Sokolinski, in haar vaderland Frankrijk beter bekend onder haar artiestennaam ‘Soko’) op in het Wilde Westen van de VS, waar ze woont met haar Franse vader Ruben (Denis Ménochet). Op een dag in 1892 wordt hij door een bende outlaws doodgeschoten en ziet Loïe zich genoodzaakt te vertrekken naar haar strenge moeder Lili (Amanda Plummer) in New York. Loïe heeft altijd gedroomd van een carrière als actrice en in The Big Apple krijgt ze de kans zich te bewijzen op het toneel. Ze ontdekt echter meer aanleg te hebben voor dans en vrij snel heeft ze haar eigen pauze-act, compleet met linten en wijde rokken, uitgedacht.

Dan ontmoet ze de in Brooklyn woonachtige, ether snuivende Franse aristocraat Louis Dorsay (Gaspard Ulliel), die haar ervan overtuigt dat ze in Parijs veel meer waardering voor haar vernieuwende dansstijl zal ontvangen dan in New York. Eenmaal in Frankrijk trekt ze al snel de aandacht van Marchand (François Damiens), de manager van het legendarische theater Folies Bergère. Met hulp van Marchands rechterhand Gabriëlle (Mélanie Thierry) zet Loïe een kleurrijk en dynamisch showspektakel in elkaar dat zijn weerga niet kent. Het is ook hier dat ze Isadora Duncan (Lily-Rose Depp, dochter van Johnny Depp en Vanessa Paradis) ontmoet, een begaafd, meer klassiek danstalent. Zij blijkt bereid te zijn ver te gaan om haar plaats in het voetlicht op te eisen.

Soko is geweldig in haar rol als Loïe Fuller, vol energie en kracht. Haar dansscènes – die ze allemaal zelf uitvoerde – zijn spectaculair in beeld gebracht en dankzij Soko’s volle overgave zien we ook hoe uitputtend deze dansstijl is en hoe Fuller zich al die jaren vol toewijding heeft gegeven op het podium. Het contrast met Lily-Rose Depp, voor wie gebruik werd gemaakt van een body double in de dansscènes, die een veel meer ingetogen stijl heeft, is enorm. Overigens ligt dat niet per se aan Depp, die een natuurtalent is voor de camera (hoe kan het ook anders met haar ouders…!?). Ook Mélanie Thierry zet een fijne rol neer; we hadden graag wat meer van haar gezien.

Hoe goed de acteurs ook voor de dag komen, ‘La danseuse’ blijft een film met gebreken. Dat ligt niet aan het stijlvolle camerawerk, waarin subtiele odes aan kunstenaars uit de late negentiende eeuw verborgen zitten, en ook niet aan de prachtige soundtrack. Het is vooral het bij elkaar verzonnen script dat niet goed uit de verf komt. Wanneer zo veel artistieke vrijheid genomen is, verwacht je op zijn minst een eigenzinnige en originele invulling van de traditionele biopic. Maar ‘La danseuse’ volgt de platgetreden paden vaste formules van het genre wel érg nauwgezet. Een creatieve geest als Loïe Fuller verdient eigenlijk een film die even revolutionair is als zij zelf.

Patricia Smagge

Waardering: 3

Bioscooprelease: 6 oktober 2016
DVD-release: 24 januari 2017