La Seine a rencontré Paris (1957)

Regie: Joris Ivens | 30 minuten | documentaire

Een cynicus zal wellicht opperen dat uitreiking van de prijs voor beste korte film in Cannes is uitgereikt aan Ivens voor zijn ‘La Seine a recontré Paris’ een geval van chauvinisme is. Voor Fransen moet zo’n lyrische bespiegeling van hun Seine en de Parijsenaren immers onweerstaanbaar zijn. Maar dit geldt niet alleen voor de Fransen. Iedere kijker zal bij het zien van Ivens film spontaan de behoefte krijgen om een reisje naar Parijs te boeken.

‘La Seine a rencontré Paris’ is meer dan slechts een eenvoudig portret van een rivier. Het is een melancholische, vertederende reis naar een andere wereld. Een wereld waarin een rivier centraal staat en alles hierop en omheen plaats vindt. Mensen op bootjes, verliefde stelletjes aan de kade, schilders die van de pittoreske omgeving gebruik maken voor hun volgende kunstwerk… dit is geen droge documentaire over zomaar een rivier. Nee, het is een blik op de ader van het leven van Parijs, op de plek waar vele Fransen samenkomen en op simpele wijze van hun dagelijks leven genieten of juist grootse dromen dromen en deze toevertrouwen aan het water van de door iedereen geliefde rivier. En net wanneer het commentaar wat te abstract wordt of de beelden van de Seine de aandacht niet meer goed vast dreigen te houden, verandert het perspectief. Wanneer de mensen schijnbaar nietsvermoedend in beeld worden genomen in hun alledaagse bezigheden, op een wijze die doet denken aan Haanstra’s ‘Alleman’, krijgt de film iets tastbaars, iets herkenbaars. Het bezorgt de film een hart en, samen met de typisch Franse muziek, geeft dit het aanvankelijke onderwerp van de film – de Seine – meer waarde.

Bart Rietvink