La ventana (2008)

Regie: Carlos Sorin | 85 minuten | drama | Acteurs: María del Carmen Jiménez, Antonio Larreta, Alberto Ledesma, Emilse Roldán, Roberto Rovira, Jorge Díez, Carla Peterson, Luis Luque, Arturo Goetz, Marina Glezer, Noemí Frenkel

Met zijn ‘Historias mínimas’ en ‘Bombón: El Perro’ zette Carlos Sorín al eerder de toon van zijn hedendaagse werk. Daar past ook ‘La ventana’ in; kleine verhalen, minimaal narratief en dito dialoog. Maar wel prachtig poëtisch camerawerk, dromerige shots, bijna surrealistische close-ups en – hoewel niet altijd veel – mooie, ingetogen muzikale ondersteuning. Maar waar de eerste twee genoemde films nog beschikten over een handvol personages met ieder hun eigen verhaallijn, lijkt Sorín zich in ‘La ventana’ letterlijk tot het minimum te willen beperken. Eén verhaal, één lokatie, één dag.

‘Don’ Antonio lijkt zich op deze mooie dag bewust van zijn naderende einde en wil daarom alles halen uit de laatste uren die hem nog resten. Voor een man op respectabele leeftijd zijn dat geen grote dingen meer. Antonio wil nog één keer de kleine geneugten des levens ervaren: een open raam, het prachtige uitzicht vanuit zijn statige landhuis, een laatste wandeling door de Patagonische velden en een laatste keer plassen in de buitenlucht. De andere personages zijn slechts passerende figuranten in deze dromerige setting. Wel roepen ze af en toe vragen op, die tot het einde onbeantwoord blijven. Betekenen ze überhaupt wel iets? Het lijkt niet uit te maken.

Door hun niet meer dan ondersteunende rollen (letterlijk en figuurlijk) worden de personages wel wat clichématig; van de onderdanige verzorgsters, de simpele hulp Alberto tot de opgefokte en lege zoon Pablo en zijn zo mogelijk nog oppervlakkiger vriendin (vrouw?) Claudia. Die laatste twee belichamen duidelijk het kille, onpersoonlijke stadse leven, strak tegengesteld aan de warmste die uit de rest van de personages spreekt. Sorín benoemt deze tegenstellingen wel vaker in zijn werk, en zegt zelf ook het liefst in zijn ouderlijk huis te verblijven, ergens diep in het Zuiden van Argentinië, ver weg van alle stadse ellende. Misschien ligt zijn eigen anti-stadse sentiment er wel een beetje erg dik bovenop, waardoor Pablo en Claudia niets meer kunnen zijn dan twee volstrekte parodieën van zichzelf. Dit alles doet op zich weinig af aan de ontroerende rol van Antonio, die wordt vertolkt door de Uruguayaanse schrijver, theatermaker en acteur Antonio Larreta. Larreta, zelf ook 86, zet een uiterst bescheiden maar zeer ontroerende Antonio neer en weet, in zijn lichtblauwe pyjama, de film volledig te dragen.

Zelf noemt regisseur zijn ‘La ventana’ een film ‘als een vergrootglas’. En inderdaad, de kleinste details worden opgelicht, letterlijk soms, door een plotselinge close-up van een speelgoedsoldaatje of een wesp die zijn weg naar buiten niet kan vinden. Maar ook in overdrachtelijke zin lukt het Sorín zijn minimalistische stijl door te laten dringen tot de kijker, waardoor niet gewacht wordt op belangrijke plotwendingen, maar meegegaan kan worden in de subtiele beelden. Een vergrootglas moet echter geen microscoop worden; Sorín kan en moet zijn films niet veel minimaler maker.

Ruby Sanders

Waardering: 3

Bioscooprelease: 18 juni 2009