La vie au ranch (2009)

Regie: Sophie Letourneur | 90 minuten | drama | Acteurs: Sarah-Jane Sauvegrain, Eulalie Juster, Mahault Mollaret, Elsa Pierret, Jade Tong Cuong, Angèle Ferreux, Rafaël Wallon, Sacha Naigard, Vincent Steinebach, Benjamin Siksou, Raphaël Haberberg, Wladimir Schall, Aurélien Dirler, Aurélien Bonnetain, Éric Jolivalt, Xavier Bazoge, Adrien Lefort, Philippe Letourneur, Joëlle Robin

Studenten doen niets anders dan feesten en zuipen. Niksnutten zijn het, die zichzelf helemaal geweldig vinden en lak hebben aan de rest van de wereld. Dit clichématige beeld lijkt in ‘La vie au ranch’ in eerste instantie grotendeels bevestigd te worden. De film schetst het leven van een stel jonge Parijse studentes die lief en vooral leed met elkaar delen. Uitvalsbasis is doorgaans ‘de ranch’, het huis dat studentes Pam en Manon delen en waar een zweem van mystiek over hangt.

Pam is de meest aanwezige van het stel. Degene die de meeste aandacht naar zich toetrekt. Zij is het die het hardste feest, die het drukste wordt als ze dronken is, die het meeste dweept met haar relatieproblemen, en die de meest schorre, studentikoze stem heeft. Maar ze is ook degene aan wie haar beste vriendin Lola zich op kan trekken. Hoewel het in begin een beetje gissen is, tekenen de onderlinge relaties zich gaandeweg de film steeds duidelijker af. Het is de vriendschap tussen Pam en Manon die uiteindelijk centraal lijkt te staan in de film, zonder dat er echt de nadruk op wordt gelegd. Maar als een van beiden verhuist uit ‘de ranch’, blijkt de vanzelfsprekende vriendschap die je als huisgenoten hebt ineens een stuk minder makkelijk in stand te houden.

Tijdens een door Manon georganiseerde vakantie op het platteland, het ‘echte leven’ zeg maar, tonen sommige meiden, waaronder Pam, hun ware gezicht en blijkt de groep een stuk minder hecht dan tijdens de feestjes in de stad. Het is allicht herkenbaar voor iedereen die zich wel eens in het studentenleven gestort heeft. Vriendschappen die je zogenaamd voor het leven sluit, blijken maar al te makkelijk te verwateren. Eén voor één ontgroei je de studentikoze manier van onbezorgd leven (los van de relationele sores dan) en moet je je plekje in de maatschappij zien te vinden. De film hint hier slechts naar, door tamelijk abrupt te eindigen als Pam een avontuur in het buitenland aangaat.

Diepgaande gesprekken over de groei naar volwassenheid hoef je echter niet te verwachten. Het sterke punt van de film is dat hij een geloofwaardig inkijkje in het leven van de studenten geeft. Het spel oogt volstrekt naturel, bijna geïmproviseerd. Wanneer je bedenkt dat het scenario woord voor woord is uitgeschreven en er voornamelijk (of zelfs uitsluitend) amateurs gebruikt zijn, is dat een prestatie van jewelste. Maar hoe voortreffelijk deze prestatie op zich ook is, je gaat je toch afvragen wie er moedwillig anderhalf uur naar het gezemel van een stel studenten wil gaan kijken. Veel wijzer word je er namelijk niet van.

Wouter de Boer