La vie avec mon père (2005)
Regie: Sébastien Rose | 110 minuten | drama, komedie | Acteurs: Raymond Bouchard, David La Haye, Paul Ahmarani, Hélène Florent, Julie du Page, Pierre-Antoine Lasnier, Nicolas Canuel, Benoît McGinnis, Véronique Rose, Anne Élizabeth Lapointe, Charles-Frédéric Lasnier
In sommige nachtmerries die weleens onze gelukzalige nachten bruusk overvallen zien we een mannetje van gezegende leeftijd enigszins beduusd in een grote zaal zitten. Omringd door andere verrimpelde lichamen met gehoorapparaten en kletterende gebitjes die om de haverklap bingo roepen voelt het mannetje, dat ons erg bekend voorkomt, zich toch niet helemaal op zijn gemak. Na de helse bingoavond, vanwaar hij overigens met lege handen terugkeert, wordt het mannetje een piepklein kamertje ingerold, slikt hij een dozijn pillen die samen een regenboog vormen en mag hij vastgeketend zijn rust nemen. Gelukkig verstoort een irritant geluid net op tijd dit koortsvisioen. Oud worden willen we allemaal. Maar de manier waarop kunnen we helaas niet zelf kiezen. Of toch wel?
François Agira zal niet snel nummertjes gaan leggen op een georganiseerde avond. Voorzien van een toch al hoog toerental op de leeftijdsmeter geniet hij met volle teugen van het leven. Als hij zichzelf, met veel gevoel voor show, introduceert tijdens een feestje van zijn zoon weten we meteen dat dit een speciaal karakter is. Hij draait er zijn hand niet om de vriendin van zijn andere zoon te begluren en in de vlucht even te masturberen, hij rijdt rond met de as van zijn vrouw en weet een simpele manier om wielklemmen te demonteren. Dit gedrag strookt niet echt met de leeftijd. Zijn twee zonen daarentegen zien het leven aan zich voorbij trekken zonder dat ze er erg in hebben. Patrick is een ijskoude zakenman in de farmaceutische sector die vooral achter cijfers en statistieken aanholt. Paul is de armoedzaaier die droomt van een roman schrijven en medicijnen van zijn broer steelt om ze te verkopen of zelf te gebruiken. Door omstandigheden moeten de drie gaan samenhokken in het familiehuis.
Deze Canadese prent combineert een ode aan het leven met de pijnlijke confrontatie van het ouder worden. Regisseur Sébastien Rose voert een kranige oude man op als de vleesgeworden wijsheid dat je zoveel mogelijk moet profiteren maar is niet te beroerd om zijn eigen stelling op een realistische manier te tackelen. Soms neemt het leven drastische maatregelen. Het beste moment van de film zit in een sobere scène waarin François en zijn zonen vastzitten in de verkeersdrukte. Vader Agira, die ondertussen slecht nieuws heeft gekregen, gooit een simpele maar rake opmerking naar Paul en Patrick. Hier had ‘La vie avec mon père’ wat ons betreft mogen eindigen. Want het deed ons pijn een warme en geestdriftige man vermorzeld te zien worden door de opengesperde muil van de onvermijdelijke ouderdom. Die krop zit nog steeds ergens ter hoogte van onze keel. Vanaf het moment in de auto verhult Rose ook niet meer dat een hoge leeftijd pijnlijke consequenties met zich meebrengt. Maar in dat ene laatste belangrijke moment schoten we toch weer onbedaarlijk in de lach. Met dank aan een regisseur die de weegschaal van pathos en humor in evenwicht laat. Voor een tragikomedie besteedt Rose veel aandacht aan diens uitzicht. De camera is bij momenten erg mobiel en zorgt voor uitmuntende plaatjes. Een surplus dat bijdraagt aan een bekijkenswaardig en gevoelige stukje cinema. ‘La vie avec mon père’ trapt onverbloemd op de route van clichés maar bij momenten ook op ons gemoed.
Jochem Geelen