Las horas del día (2003)
Regie: Jaime Rosales | 96 minuten | drama, thriller | Acteurs: Àlex Brendemühl, Vicente Romero, Àgata Roca, María Antonia Martínez, Pape Monsoriu, Irene Belza, Anna Sahun, Isabel Rocatti, Armando Aguirre
Het blijft een uiterst fascinerend vraagstuk. Wat gaat er om in de hoofden van moordenaars of psychopaten? Hebben ze iets gemeen waardoor ze hun gruweldaden kunnen uitvoeren? Een schroefje los? Een gebrek aan gevoel? Of juist een teveel aan emoties waar ze zich geen raad mee weten? Zijn het slechte mensen, met een grote “S” die makkelijk, en veilig, in een hoekje gestopt kunnen worden? Of zit het kwaad in ons allen, en is iedereen in staat een moord te begaan? Dit soort onderwerpen en kwesties is de aanleiding geweest voor vele boeken en films in de geschiedenis en ‘Los horas del día’ is een interessante toevoeging aan het “genre”.
Zo op het eerste gezicht lijkt er niets “mis” te zijn met Abel, al is het eerste, lang aangehouden shot voor de spiegel eigenlijk al een voorteken dat Abel met innerlijke demonen kampt. Het is een interessant shot, omdat er schijnbaar niets gebeurt maar tegelijkertijd spanning en anticipatie wordt gecreëerd door zo lang gefocust te blijven op Abels gezicht die diep in zijn eigen ogen kijkt en zich geen houding weet te geven.
Maar dan begint het normale dagelijks leven voor Abel, met zijn vriendin, vrienden, en de beslommeringen in zijn kledingzaak waar zijn werknemer zich lichtelijk recalcitrant opstelt wanneer ze met haar opvouwkunsten bezig is. Hij voert gesprekken over levenshoudingen – moet je blij zijn met wat je hebt of altijd naar meer streven? – en heeft een triviale interactie met een taxi-chauffeuse. En dan slaat hij toe. Zonder schijnbare aanleiding wurgt hij haar, om vervolgens gewoon weer op zijn gebruikelijke manier verder te leven. Maar waarom? Het lijkt geen impuls te zijn, of een slechts tijdelijke kortsluiting, waarbij hij “uitschiet”, aangezien de moord een lang, gruwelijk proces is, waarbij de vrouw nog even lijkt te ontkomen, en er lang “over doet” om dood te gaan. Even lijkt het voorbij te zijn wanneer Abel uit de auto stapt, maar dan begint ze te kreunen, en moet hij opnieuw naar binnen gaan om op haar in te slaan.
Kortom, Abels slachtoffers moeten toch wel echt dood. Maar waarom? Gebeurt het echt zo strikt willekeurig? Maar dat kan toch niet? Een “normaal” persoon doet zoiets toch niet en heeft toch gevoel dat hem tegenhoudt? Het is frustrerend om geen antwoord te hebben en tegelijkertijd fascinerend. Want je gaat als kijker toch zoeken, en elke scène en gedraging analyseren. Hij heeft onenigheden om hem heen, en niet veel mensen lijken hem echt te begrijpen of met hem op één lijn te zitten, maar is dat het? Is het een ontlading die hij in het dagelijks leven niet op een normale manier kan uiten? Kropt hij gewoon teveel op? Het blijft een mysterie. Alsmede wordt zo iedere scène beladen en wordt iedereen een potentieel slachtoffer. Wanneer zal deze everyman, deze “Jan-met-de-pet”, die ieders buurman kan zijn, weer toeslaan?
Bart Rietvink