Laura, les ombres de l’été (1979)
Regie: David Hamilton | 95 minuten | drama, erotiek, romantiek | Acteurs: Maud Adams, Dawn Dunlap, James Mitchell, Pierre Londiche, Thierry Redler, Maureen Kerwin, Gunilla Astrom, Katia Kofet, Louise Vincent, Bill Millie, Bernard Daillencourt, Michael Pochna, Anja Schüte
De naam David Hamilton zal bij menig veertigplusser verontrustende herinneringen wakker roepen. Van oorsprong fotograaf, produceerde Hamilton in de jaren 70 en 80 een vijftal vrijwel identieke films. Gefotografeerd in soft focus, bezongen die films de liefde voor meisjes op de drempel van seksuele volwassenheid. Die piepjonge meisjes werden gespeeld door piepjonge actrices: schuchtere oogopslag, onvolgroeide borstjes en smalle heupen. Het waren die onbereikbare meisjespubers die jongenspubers in de jaren 70 slapeloze nachten bezorgden.
Voor wie niet geplaagd wordt door dergelijke herinneringen, zal het bekijken van ‘Laura, les ombres de l’été’ geen groot genoegen zijn. Belangrijkste manco is het verhaal. Het enige waar de film om draait, is of het een volwassen beeldhouwer gaat lukken een jong wicht te verleiden. Alle scènes staan in dienst van deze queeste. Subplots, filosofische inzichten, thema’s, spannende elementen, je vindt ze hier niet terug. Wel veel naakte meisjes, die iedere gelegenheid aangrijpen om aan elkaar te frutselen.
Ook het acteren is matig, vooral van Dawn Dunlap. De zestienjarige oogt eerder als een Lolita met slaapgebrek dan als een levenslustige puber. De muziek varieert van irritant tot gruwelijk, waarbij het eerste slaat op een pianoriedel die ad nauseam wordt herhaald, en het tweede op de melodiearme synthesizerklanken die een spanning suggereren die de film nooit waarmaakt. Ondanks de strakke kaders, uitgekiende tableaus en zomerse kleuren, weet fotograaf Hamilton ook filmisch niet te verrassen. Geen spannende perspectieven of onorthodoxe composities, wel geruststellend mooie plaatjes.
‘Laura, les ombres de l’été’ blijkt slechts in één opzicht opmerkelijk. Ongewild getuigt deze film van veranderende normen en waarden. Wie aan het begin van de 21e eeuw een film als deze had gemaakt, zou zijn bedolven onder scheldkanonnades, hatemail en kogelbrieven. In een tijd van ongebreidelde internetseks, expliciete arthouseseks en naakt dat altijd functioneel is, is een volwassen verlangen naar onvolgroeide puberlichamen uit den boze. Terecht natuurlijk, maar je vraagt je wel af waarom al die andere vormen van erotica zo onomstreden zijn. Het oproepen van dergelijke vragen geeft ‘Laura, les ombres de l’été’ nog net een beetje bestaansrecht. Al is dat geen excuus om deze film te gaan zien.
Henny Wouters