Le Bagman – Le Bagman – Profession: Meurtrier (2004)

Regie: François Simard, Anouk Whissell, Jonathan Prévost | 20 minuten | horror, komedie, korte film | Acteurs: Alain Bakayoko, Jimmy Beaudoin, Dave Bellerive, Guillaume Blais-Dubue, Stéphane Coutu, Daniel Désormeaux, Katrine Girard, Dave Guinchard, Pacal Julien, Joanna Kazmierczak, Sébastien Kazmierczak, Maxime Lapiere, Jean-Marc Leduc, Yan Lhermite, Sébastien Mancini, Olivier Migneron, Jonathan Prévost, François Simard, Pierre Verain, Stéphane Verspan, Anouk Whissell, Yoann Whissell

Peter Jacksons hart zal ongetwijfeld harder gaan kloppen bij het zien van de korte low-budget splatterfilm ‘Le Bagman’. Voordat Jackson wereldberoemd werd met de epische avonturenfilms ‘The Lord of the Rings’ en ‘King Kong’, maakte hij kleine onzinfilms vol gore en slechte smaak. Niet voor niets heette zijn eerste film ‘Bad Taste’, een werkje met een bescheiden budget maar gemaakt door een vriendengroepje met veel inzet en verbeeldingskracht. De film bevatte talloze bloedfonteinen en de afgehakte ledematen vlogen de kijker links en rechts om de oren; en dit is in ‘Le Bagman’ niet anders.

Dit is ook het enige waar de film om draait: het op fantasievolle wijze in stukken hakken van de verschillende personages. Waar Jackson nog een grappig, bizar verhaal om zijn goremomenten heen had gebouwd, blijkt het verhaalelement in ‘Le Bagman’ volledig achterwege. Er is eigenlijk alleen een aanleiding bedacht voor het verschijnen van het titelpersonage, al is dit gegeven direct overgenomen uit andere (horror)films, met name ‘Beetlejuice’ en ‘Candyman’ . Ook in die films kwam de (anti-)held ten tonele wanneer zijn naam verschillende keren achter elkaar – respectievelijk drie en vijf keer – door een personage werd uitgesproken. Verder is er nog een identiteit gegeven aan de slachtoffers in de vorm van een stel “”wannabe”” gangsters, maar deze figuren zijn eerder irritant dan geïnspireerd.

Nee, de enige waarde van ‘Le Bagman’ is de orgie geweldsuitspattingen die de man met de papieren zak over zijn hoofd ten toon spreidt. En het is waarschijnlijk precies deze manische, over-de-top kwaliteit die de film zo populair maakte op het internet en festivals. De meest uitzinnige verminkingen worden hier toegepast; de zieke geest van Patrick Bateman uit ‘American Psycho’ is er niets bij. Onder schoenzolen uiteenspattende schedels, afgerukte armen en benen, en doormidden gekliefde lichamen zijn slechts het begin van dit bloederige feest. Nee, er worden messen in armstompjes gestoken; afgerukte armen door de mond, en dwars door het hoofd, van het slachtoffer geramd; en hoofden worden door een gapend gat in de buikholte geduwd, om aan de rugzijde weer adem te kunnen halen. Ook verschillende objecten worden leuk ingezet, waaronder metalen buizen, paraplu’s, ijzeren kettingen, en dynamietstaven. Je ziet meer penetraties in ‘Le Bagman’ dan in de gemiddelde pornofilm.

Het is tegelijkertijd toch jammer dat het verhaal en de personages ook niet meer fantasie bevatten dan het geval is in een pornofilm. Dat terwijl het Bagman-team in andere films heeft laten zien wel degelijk een leuke context of een interessante insteek voor een verhaal te kunnen bedenken. Bijvoorbeeld in ‘Chez Tony Spaghetti’, waar de gore ingebed wordt in iets meer verhaal, wat toch voor meer interesse in de situaties zorgt bij de kijker. Het schreeuwerige en beroerde acteerwerk helpt natuurlijk ook niet echt, al zal dit voor sommigen juist een noodzakelijke charme bevatten, net als de soms overduidelijk amateuristische special effects. Zo zijn met name de papier maché hoofden en de schuimrubberen stukken vlees en ingewanden allesbehalve overtuigend, maar maakt dit het geheel ook wel weer komisch en geeft het alles een uitgesproken doe-het-zelf sfeertje. Spanning is er niet, maar dit lijkt ook niet echt de bedoeling te zijn van de productie.

Hoe aanstekelijk de snelle opeenvolging van mutilaties echter ook is, en hoe effectief de montage, ‘Le Bagman’ blijft toch vooral een curiositeit en geen noodzakelijk kijkvoer. Maar, ook al is er niet heel veel aanwezig dat nog niet eerder in soortgelijke films te zien is geweest, het enthousiasme druipt er wel duidelijk vanaf en de korte film bevat zeker enkele leuke, nieuwe goremomenten. Het wordt interessant te zien wat er gebeurt als ditzelfde enthousiasme ingezet wordt voor een grotere productie, met professionelere acteurs, en meer aandacht voor verhaal en context. Wellicht dat dit te zien zal zijn in de geplande Bagmanfilm van speelfilmlengte die voor 2008 gepland staat. Het zou zomaar een genretopper kunnen worden.

Bart Rietvink