Le Ciel Flamand (2016)

Recensie Le Ciel Flamand CinemagazineRegie: Peter Monsaert | 112 minuten | drama | Acteurs: Sara Vertongen, Wim Willaert, Esra Vandenbussche, Ingrid De Vos, Isabelle van Hecke, Tom Ternest, Naima Rodric, Serge Larivière, Mathias Sercu, Frédéric Gibilaro

Vijf jaar na zijn debuutfilm keert de Vlaamse regisseur Peter Monsaert terug met het ingetogen drama ‘Le Ciel Flamand’ (‘Vlaamse Hemel’). Monsaert maakte destijds veel indruk met zijn eerste speelfilm ‘Offline’ (2012) en laat nu wederom zien een bekwaam regisseur te zijn. We zien een studie van het leven in de marge van de Belgische maatschappij, waarin Sylvie (Sara Vertongen) en haar moeder een bordeel runnen in West-Vlaanderen tegen de Franse grens. De film focust voornamelijk op Sylvie’s zesjarige dochtertje Eline, door wier onschuldige blik wij in kijkje krijgen in het wel een wee van het familiebedrijf. Als Eline op verschrikkelijke wijze te maken krijgt met de harde realiteit van het bordeel, staan alle familiebanden volledig op scherp.

‘Le Ciel Flamand’ is een zintuiglijke film, waarin het camerawerk een treffende ondersteuning biedt van het perspectief van de jonge Eline. De film zit dicht op de huid van het meisje en haar gezichtspunt staat in de eerste twee aktes min of meer centraal. Cinematografisch is haar perspectief bij vlagen wazig en droomachtig, en deze beelden zijn een passende visuele begeleiding bij de verwarring die het meisje voelt. Naarmate we haar verlies van onschuld ervaren nemen we als kijker ook steeds meer afstand van haar oogpunt. Na een noodlottig incident verschuift het verhaal meer naar de complexe relatie tussen moeder Sylvie en ‘oom’ Dirk (Wim Willaert). Deze karakters gaan tot het uiterste om het meisje te beschermen.

Hoewel het controversiële beroep van Sylvie centraal staat in de film, gaat deze karakterstudie voornamelijk over haar doorzettingsvermogen en haar moederschap. Als het zwaartepunt van de film verschuift naar deze aspecten verzandt de film ook steeds meer in een complex relaas over schuld en boete. Bovendien schetst Monsaert een beeld van een desolaat en droevig Vlaams platteland, waarin de sprankelende acteerprestatie van de jonge Sylvie steeds minder tot uiting kan komen.

Al met al is het een bewonderenswaardig project waar met name moeder en dochter – in het echte leven ook familie – een voortreffelijke indruk achter laten. De vraag is echter wel of Monsaert er niet verstandig aan had gedaan om zijn focus minder te verleggen. Als kijker verliezen we een zekere binding met de personages en dat heeft tot gevolg dat de slotakte veel minder indruk maakt dan had gekund. De Vlaamse filmmaker bevestigd met het werk hoe dan ook zijn status als grote belofte, maar in zijn geheel is ‘Le Ciel Flamand’ een ambitieuze kwaliteitsfilm met gebreken.

Redactie Cinemagazine

Waardering: 3

Bioscooprelease: 2 februari 2017