Le grand voyage (2004)

Regie: Ismaël Ferroukhi | 108 minuten | drama | Acteurs: Nicolas Cazalé, Mohamed Majd, Jacky Nercessian, Ghina Ognianova, Kamel Belghazi, Atik Mohamed, Malika Mesrar, El Hadaoui

Wie het heeft over roadmovies denkt al gauw aan films als ‘Easy Rider’, ‘Thelma and Louise’ of ‘Paris Texas’. Uitgestrekte Amerikaanse vlakten waar door het leven getekende personages doorheen cruisen op zoek naar vrijheid, zingeving of loutering. Bij een roadmovie zul je wat minder snel denken aan twee Franse Marokkanen die in een aftands autootje half Europa doorkruisen op weg naar Mekka. En toch is dat precies wat ‘Le grand voyage’ ons voorschotelt.

‘Le grand voyage’ is het verhaal van de jonge Reda en zijn bejaarde vader. Zoon is een ongelovige, geïntegreerde Franse Marokkaan. Vader is een gelovige oude man maar bovenal een fraai portret. Als hij denkt dat een afgelegen bosweggetje hem sneller naar Mekka zal brengen zal niemand hem tegenhouden en als zoon Reda klaagt dat hij trek heeft in vlees dan weet vader daar ook wel wat origineels op te verzinnen. De Marokkaanse acteur Mohamed Majd zet met zijn uitgestreken, gegroefde gezicht een perfecte vader neer. Nicolas Cazalé overtuigt iets minder als Reda.

De opnamen van het landschap en van de steden die ons duo aandoet zijn vaak heel aardig maar ze verbleken toch bij de overweldigende beelden uit Mekka. Het is boeiend te zien dat de jaarlijkse pelgrimage veel meer is dan een claustrofobische rondedans langs een aantal islamitische heiligdommen. Hoe meer vader en zoon Mekka naderen, hoe meer de stoet lijkt op een feestelijke karavaan op weg naar een groots evenement, waarbij onderweg minder wordt gebeden dan gekeuveld en theegedronken.

Zoals iedere goede roadmovie is ook ‘Le grand voyage’ vooral een reis naar een geestelijke bestemming. De relatie tussen vader en zoon is behoorlijk stroef en gedurende de reis komt daar langzaam verandering in; niet door ellenlange gesprekken maar door een blik, een gebaar, een enkel woord. Hiermee betoont regisseur Ismaël Ferroukhi zich een meester van de subtiliteit want telkens weer weet hij met korte, ingetogen scènes bijzonder veel te vertellen.
Naast de ontwikkelende vader-zoonrelatie zijn we in ‘Le grand voyage’ getuige van vele toevallige ontmoetingen en kleine, vaak humoristische voorvallen. Ook die humor is altijd van een fijnzinniger soort.

Het is jammer dat Ismaël Ferroukhi de subtiele lijn niet tot het eind toe weet vast te houden. Eenmaal in Mekka wordt er net iets te veel uitgelegd en de laatste scènes zijn niet bijzonder fijnzinnig. Ook zou je het een minpuntje kunnen noemen dat de film de thematische conventies van de roadmovie nooit overstijgt. Dat neemt niet weg dat ‘Le grand voyage’ een uiterst intelligente, subtiele en vermakelijke productie is geworden. Arthousesnoepje van de week.

Henny Wouters

Waardering: 4

Bioscooprelease: 9 juni 2005