Legendary (2010)

Regie: Mel Damski | 120 minuten | drama, sport | Acteurs: John Cena, Patricia Clarkson, Devon Graye, Paul Bealer, Jacob Bianchini, Beau Brasso, Kimberly Lynn Campbell, Courtney J. Clark, Patrick Cox, Sean Michael Cunningham, J.D. Evermore, Danny Glover, Lara Grice, Kareem J. Grimes, Timothy Hinrichs, Marc Lagattuta, Elton LeBlanc, Ace LeBleu, Madeleine Martin, Yvonne Misiak, Ritchie Montgomery, Melody Noel, Teo Olivares, Mark Pinero, John Posey, Tyler Posey, Aaron Sauer, Andrew Sensenig, Christopher Severio, Raymond D. Sweet, Angelena Swords, Deneen Tyler, Daniel Vincent, Christopher Alan Weaver, Chris Whetstone

In Nederland zal worstelen nooit zo populair worden als in de Verenigde Staten. Aan de andere kant van de oceaan zijn de professionele worstelaars helden, die bakken met geld verdienen door in van A tot Z geregisseerde shows op te dagen en de wanden van kinderkamers sieren. Met de oeroude Olympische worstelsport heeft het professionele Amerikaanse worstelen – ook wel Catch genoemd – weinig meer te maken. Worstelaars hebben meer gemeen met filmsterren en popartiesten dan met sporthelden. Geen wonder dat een aantal van hen het in Hollywood probeert. Dwayne ‘The Rock’ Johnson lijkt het nog het best voor elkaar te hebben, maar ook John Cena timmert aan de weg. Niet alleen als acteur overigens, ook als hiphopartiest rijgt hij de successen aaneen. In ‘Legendary’ (2010) van regisseur Mel Damski speelt hij aan de zijde van ervaren rotten Patricia Clarkson en Danny Glover.

‘Legendary’ is een tearjerker eerste klas, maar dan wel een over worstelen. Tiener Cal Chetley (Devon Graye uit de tv-serie ‘Dexter’) woont met zijn moeder, weduwe Sharon (Patricia Clarkson), in een rustiek stadje in Oklahoma. Zijn vader, een professionele worstelaar, kwam tien jaar geleden om bij een ernstig auto-ongeluk. Ook zijn oudere broer Mike (John Cena), eveneens een getalenteerd worstelaar, was daarbij betrokken, maar hij overleefde het drama. Over de dood van zijn vader, die hij adoreerde, is hij echter nooit heengekomen. Sinds het ongeluk heeft Mike dan ook geen contact meer met zijn moeder en zijn broertje. Inmiddels is Cal ouder en gaat hij zijn vader – en vooral zijn broer – erg missen. Zeker nu hij het pispaaltje is van de stoere jongens uit zijn klas. Hij besluit zich te melden bij het worstelteam van de school. In de tussentijd zoekt hij, achter de rug van zijn moeder, zijn broer op. Die blijkt aan lager wal geraakt te zijn. Hij heeft een alcoholprobleem, slaat regelmatig van zijn af en komt daardoor vaak in aanraking met de politie. De hernieuwde kennismaking met zijn jongere broertje is dan ook gelijk een manier voor Mike om uit het dal te kruipen.

Het is lastig om een verrassende sportfilm te maken; de meeste laten zich van tevoren helemaal uitstippelen. ‘Legendary’ voldoet aan alle clichés. Het sulletje (mager, puisterig en met brilletje) dat gepest wordt en het daarom probeert als sporter, de bezorgde moeder, het drama rond de vader, het buurmeisje (de wat irritante Madeleine Martin) die het hart van onze held gestolen heeft en de vervlogen held die in een diep dal geraakt is en graag nog eenmaal wil schitteren. Er is zelfs een oude, wijze, zwarte leermeester (Danny Glover), die als alwetende verteller optreedt en ons in het verhaal inleidt. Originaliteit is in deze film dan ook ver te zoeken. De keuze van scenarioschrijver John Posey om zijn sportfilm een emotionele lading te geven, pakt jammer genoeg niet goed uit. De personages krijgen nauwelijks een eigen gezicht en hun onderlinge relaties laten de kijker onverschillig. Slechts één moment lijkt de film zijn kleurloosheid te ontstijgen. Uiteraard is Patricia Clarkson daarvoor verantwoordelijk. Clarkson, die voor ‘Pieces of April’ (2003) voor een Oscar werd genomineerd, is veruit de meest getalenteerde acteur die aan ‘Legendary’ heeft meegewerkt. Helaas weet zelfs zij niet haar gebruikelijke niveau te halen. Danny Glover had best wat meer speeltijd mogen krijgen. De jonge Devon Graye draagt de film naar behoren op zijn ranke schouders, maar worstelaar John Cena is meer geschikt voor actiefilms dan voor drama… Wellicht had Dwayne Johnson het beter gedaan.

‘Legendary’ is in feite vlees noch vis. Een tearjerker over worstelen, wat voor publiek wil je daar eigenlijk mee trekken? Liefhebbers van sportfilms – en zeker een sport als worstelen – zijn doorgaans niet echt te porren voor sentiment en emotie. Natuurlijk zijn er voorbeelden van sportfilms waarbij die combinatie wél werkte, maar negen van de tien keer wordt de plank behoorlijk misgeslagen. ‘Legendary’ is voorspelbaar en zit boordevol clichés, maar echt slecht is de film nou ook weer niet. Het acteerwerk is bijvoorbeeld heel degelijk, op dat van Cena na dan. Maar laat hij nu net de grootste publiekstrekker zijn van het vrij kleurloze ‘Legendary’…

Patricia Smagge