Lena (2011)

Regie: Christophe van Rompaey | 119 minuten | drama| Acteurs: Emma Levie, Niels Gomperts, Jeroen Willems, Agata Buzek, Lisa Smit, Rifka Lodeizen, Clemens Levert, Lottie Hellingman, Blue Ter Burg, Ernst Dekkers, Kevin de Wit, Steef Cuijpers, Martijn Fischer, Jeroen Wolfs, Arie de Man, Ab Baars, Chiem Vreeken, Meinrad Kneer, Martin van Duynhoven, Susanne Op ’t Hof

Het drama ‘Lena’ is de tweede lange speelfilm van Vlaming Christophe van Rompaey. Eersteling ‘Aanrijding in Moscou’ was een succes tot voorbij de Vlaamse grenzen. Het onderwerp van die film – twee outcasts die een gedoemde relatie beginnen – was allesbehalve speciaal. Het bijzondere van ‘Aanrijding in Moscou’ zat in de authenticiteit van de personages: levensechte volkse karakters, gezegend met onverstaanbaar Gents accent.

Hoewel de films verder als dag en nacht van elkaar verschillen, is het onderwerp van ‘Lena’ nagenoeg hetzelfde als dat van ‘Aanrijding in Moscou’. Twee outcasts – jongen met dode moeder, meisje met al te levend exemplaar – worden verliefd en proberen een relatie op te bouwen. En dan komen de hobbels.

Qua psychologische uitwerking zit het wel goed met ‘Lena’. We maken kennis met een plomp meisje dat seks ziet als wisselgeld en als erkenning van haar bestaan. We zien een jongen die onder alle vrolijkheid een wereld van verdriet verbergt. Dat deze jongeren verliefd worden op elkaar en een relatie krijgen is bijna onvermijdelijk.

Maar wat ‘Aanrijding in Moscou’ zijn charme gaf, ontbreekt in ‘Lena’. Het titelpersonage mist authenticiteit. Opzichtige kleding en een hobby als linedancing maken een personage nog niet volks. Het volkse zit hem in details, en wie wil weten hoe dat werkt kijkt naar Frank Lammers in ‘Nachtrit’ of Katie Jarvis in ‘Fish Tank’. Het volkse spat uit alle poriën, van de ingehouden agressie en de botte humor tot de ongeremde sociale omgang. Bij de onervaren Emma Levie is daar weinig van te merken, en haar accentloze uitspraak helpt ook niet mee.

Door dit gebrek aan authenticiteit is het lastig om in de personages te geloven en in de geschiedenis van de twee outcasts mee te gaan. Tegen het eind is het zelfs onmogelijk, als het verhaal uit de bocht vliegt en er een geforceerd eind aan gebakken wordt. Wat dan beklijft is een onorthodox beeldformaat, enkele gedenkwaardige scènes en de verdrietige wetenschap dat er veel meer in dit drama had gezeten.

Henny Wouters

Waardering: 2.5

Bioscooprelease: 16 februari 2012