Leprechaun (1993)

Regie: Mark Jones | 92 minuten | horror, komedie, fantasie | Acteurs: Warwick Davis, Jennifer Aniston, Ken Olandt, Mark Holton, Robert Hy Gorman, Shay Duffin, John Sanderford, John Voldstad, Pamela Mant, William Newman, David Permenter, Raymond C. Turner, Heather Kennedy, Tim Garrick

‘Try as they will and try as they might, who steals me gold won’t live through the night’, rijmt de leprechaun met een aangedikt nep-Iers accent in de openingsscène van ‘Leprechaun’. Eind jaren tachtig en begin jaren negentig was het in horrorland de trend om een killer de een na de andere ‘hilarische’ oneliner te laten oplepelen, vooral op de momenten dat er weer een slachtoffer viel.

Waar Freddy Krueger uit de ‘A Nightmare on Elm Street’-reeks met iedere sequel al meer lachwekkend dan angstaanjagend werd, doet filmmaker Mark Jones er in ‘Leprechaun’ nog een schepje bovenop. Het resultaat komt meer in de buurt van een griezelkomedie dan een horrorfilm.

Jones gebruikte voor zijn regiedebuut de Ierse leprechaunlegende, over groene elfachtige figuren met een puntmuts, zwartgelakte schoenen en een wisselvallig karakter. Steel z’n goud en de leprechaun zal er alles aan doen om het terug te krijgen.

Zo ook de leprechaun in deze film. Een bejaarde Amerikaan komt terug uit Ierland en vertelt trots aan zijn vrouw dat hij een leprechaun heeft gevangen en hem zijn pot goud heeft afgenomen. De groene vlegel is echter naar de VS afgereisd om zijn bezitting terug te eisen, wat de dood betekent voor de vrouw en een ticket naar een verpleeghuis voor de man. Hij weet de leprechaun vooraf nog wel in een kist in de kelder op te sluiten.

Tien jaar later komt een vader met zijn dochter (Jennifer Aniston in haar eerste bioscoopfilm) in het oude, vervallen huis van het bejaarde echtpaar wonen. Een trio klussers helpt mee het huis op te lappen. Helaas is een van hen niet bijster slim en het duurt niet lang tot de leprechaun uit zijn kist wordt bevrijd.

Vanaf dat moment is het duidelijk dat ‘Leprechaun’ het van domme acties van de personages en van wonderlijke gaven van de leprechaun moet hebben om verder te komen in het verhaal.

Twee van de klussers vinden de pot met goud van de leprechaun nabij het oude huis en het Ierse monstertje haalt de vreemdste capriolen uit om al zijn gouden munten terug te krijgen. Zo kan de leprechaun kennelijk de stemmen van alle mensen die hij tegenkomt feilloos imiteren en heeft hij bovendien een perfecte imitatie van een miauwende kat in huis.

Als de vader des huizes dit gemiauw uit een holle boomstam hoort komen, denk hij met een zieke kat van doen te hebben. Dan steek je uiteraard je ontblote bovenarm in de boomstam om iedere mogelijke ziekte die een wilde kat met zich meedraagt op te lopen. De leprechaun maakt van de gelegenheid gebruik om een flinke hap uit de arm te nemen en de hele stoet reist af naar het ziekenhuis.

De leprechaun rijdt er in een go-cart achteraan, maar wordt aangehouden door de politie. Zodra de gewapende agent met het meterhoge Ierse mannetje wordt geconfronteerd, is het zijn natuurlijke reactie om schreeuwend een donker bos in te rennen. Slechts twee lichtende voorbeelden uit anderhalf uur aan stupide acties.

Veel flauwe oneliners, slechte special effects, irritant blije filmmuziek en onnozele acties later, komen Jennifer Aniston en haar gevolg erachter dat een klavertjevier goed van pas komt bij de bestrijding van leprechauns. Ze slagen er eindelijk in met de boze Ierse kabouter af te rekenen.

Voorlopig dan, want de leprechaun keerde al gauw terug in een sequel. Kennelijk wist de film toch een aardig bedrag binnen te halen. Voor liefhebbers van cheesy horrorfilms valt er dan ook genoeg te lachen. Verwacht alleen geen bloederige slasher, maar een nog bravere horror dan ‘Child’s Play’.

‘Leprechaun’ kreeg uiteindelijk vijf vervolgen en het einde lijkt nog niet in zicht. De groene opdonder moet toch eens leren wat beter op zijn goud te passen.

Wouter Westerhof