Les amants réguliers (2005)
Regie: Philippe Garrel | 178 minuten | drama | Acteurs: Louis Garrel, Clotilde Hesme, Julien Lucas, Eric Rulliat, Nicolas Bridet, Mathieu Genet, Raïssa Mariotti, Caroline Deruas-Garrel, Rebecca Convenant, Marie Girardin, Maurice Garrel, Cécile Garcia-Fogel, Marc Barbé, Nicolas Maury, Brigitte Sy
In de straten van een verduisterd Parijs marcheren troepen en klinken schoten, afgewisseld door lange stiltes; af en toe schiet er een schim door het beeld die een steen gooit. Het lijkt wel oorlog, maar zonder doel of gerichte actie. Een uur lang duurt de scène. Het is een lange, bevreemdende zit, waarbij we nauwelijks individuen ontwaren en waarin er niet gesproken wordt.
Dit is alles wat we van Philippe Garrel meekrijgen over de studentenopstand van mei 1968, het meest gewelddadige oproer van die aard en tijd in de Westerse wereld. Vervolgens schotelt hij ons een romantische film voor over het leven van gewone studenten, die experimenteren met drugs, de andere sekse en kunst, academische bezigheden van alle tijden. Dat lijkt ontnuchterend. Voor de realiteit van de strijd voor gelijke rechten komt immers slechts studentenlevenromantiek in de plaats. Garrel doet dat echter in zo’n superieure stijl en met zoveel flair dat je je spontaan oud gaat voelen. Niks idealen, heldendom en vuurtje stoken, maar een verveelde jeunesse dorée, die danst op de kracht van de jeugd en niet meer nodig heeft dan het eigen genot. Mooie mensen die triest voor zich uitstaren, de wereld is er verzot op. Het is echt zo: Garrel heeft drie uur nodig om mensen prachtig niets te laten doen. Ze kijken somber en zeggen nauwelijks iets tegen elkaar; in het prachtige clair-obscur van de nouvelle vague wedijvert ‘Les Amants Réguliers’ met films als ‘Jules et Jim’ en ‘La chamade’: de stijl is hogere kunst, het verhaal ondergeschikt. Dit is het kokette Frankrijk dat we zo graag zien, vertolkt door de beeldschone Louis Garrel (zoon van…) en Clotilde Hesme – die laatste is echt een ontdekking, met haar kwieke ogen en zelfverzekerde rust.
Inhoudelijke conclusie van Philippe Garrel over het veelbesproken tijdvak waarin hij zelf volwassen werd: het was leuk, dat zalige nietsdoen, maar niets meer dan dat. De vriendengroep valt uiteen wanneer de rijkste van het stel – tevens huisbaas – vertrekt en de rest dakloos achterlaat. De liefde van François en Lilie legt het af tegen opportunisme en die opstand? Was ook tijdverdrijf. ‘Les amants réguliers’ is zowel gestileerde nostalgie als milde demystificatie, maar daardoor niet minder een tijdsdocument. Blijven zitten, geduldig kijken en af en toe wegdromen. Met liedjes van Nico en The Kinks.
Jan-Kees Verschuure