Licu’s Holidays – Le ferie di Licu (2006)

Regie: Vittorio Moroni | 93 minuten | documentaire

Regisseur Vittorio Moroni maakte ‘Licu’s Holiday’ met als doel de moeilijkheden van de integratie van Licu, een jonge Bengalees die sinds zes jaar in Italië woont, in de Westerse maatschappij te documenteren. Door een onverwachte gebeurtenis valt de documentaire uiteindelijk echter in drie gedeelten uiteen: de strubbelingen van Licu in Italië, de problematiek rondom het gearrangeerde huwelijk, en de moeilijkheden die Licu’s bruid Fancy ondervindt bij het emigreren naar Italië. Hoewel dit niet Moroni’s opzet was, geeft het de film zeker iets extra’s.

Licu is een jongeman van rond de 27. Hij is dol op mode en heeft een baantje als loopjongen bij een textielfabriek in het hartje van de modewereld, Rome. Wanneer je hem over straat ziet lopen, met twee koffiebekers in de hand, een shirt van Yves Saint Laurent aan en zijn haar keurig gekapt, zou je niet zeggen dat hij innerlijke conflicten heeft. Deze jongen lijkt volledig geïntegreerd en voelt zich opperbest thuis. Echter, Licu is moslim en dat maakt dat hij verscheurd wordt. Aan de ene kant is er zijn drang om zich aan te passen in zijn nieuwe leefsituatie, aan de andere kant geeft hij toe dat hij niet naar een vrouw mag kijken op straat. Grappig, want tegenstrijdig, daarbij is dat hij dat dan weer vertelt aan zijn mooie vrouwelijke collega, Giulia Di Quilio, model en actrice. Giulia staat voor alles wat voor Licu verboden is, zonder gêne staat ze voor hem in haar lingerie, terwijl hij in het magazijn aan het werk is. Toch hebben de twee een vriendschappelijke band en wanneer Licu bericht van zijn familie krijgt dat ze een geschikte huwelijkskandidaat voor hem gevonden hebben, gaat zij mee om huwelijkscadeaus voor de aanstaande bruid te kopen. Licu is door het dolle heen; niet gek, want Fancy, het meisje op de foto’s, is beeldschoon. Echter, al in Italië stuit Licu op problemen: hij heeft niet voldoende geld voor de bruiloft, en probeert dit bij vrienden en familie te lenen. Daarnaast wil zijn baas hem maar vier weken onbetaald verlof geven, terwijl hij zeker twee maanden nodig heeft. Het argument dat Licu al twee jaar geen verlof heeft opgenomen, twaalf uur per dag werkt en geen uitkering krijgt als hij ziek is, houdt geen steek. Licu moet het doen met vier weken.

Eenmaal in Bangladesh lijkt het ook verkeerd te gaan. Fancy’s familie komt op bezoek – met zijn dertigen (!) -, maar de twee personen die uiteindelijk mogen beslissen of Licu een geschikte partner is voor hun dochter zijn afwezig. Voor Licu dringt de tijd en zijn familie probeert hem dan maar aan een andere jongedame te koppelen. Uiteindelijk gaat Fancy’s familie toch overstag. De scène waarin Licu en Fancy elkaar voor het eerst – bij haar thuis – ontmoeten, zijn voor een Westerse kijker pijnlijk om te zien. De tegenzin van Fancy straalt er van af, terwijl Licu op zijn manier zijn uiterste best doet met zijn bruid te communiceren. Wanneer je opgegroeid bent met de instelling dat een huwelijk een gevolg is van een romantische liefde, is dit deel van de documentaire moeilijk om te zien, omdat zo duidelijk is dat er in ieder geval een slachtoffer valt. Langzamerhand verschuift de focus van Moroni, die ondanks dat zo objectief mogelijk probeert te blijven, van Licu naar Fancy.

Eenmaal in Italië zien we hoe Fancy probeert te aarden in haar nieuwe situatie. Het jonge meisje van net achttien mist haar familie en brengt haar tijd door in het huis dat Licu samen met acht anderen deelt. Veelvuldig zien we haar uit het raam staren naar de Italianen in de buurt. Moroni is hier op zijn best; hij slaagt er op formidabele wijze in de emoties van Fancy te vangen. Fancy is eenzaam en ongelukkig. Ze wordt door Licu kort gehouden; ze mag niet mee uit, ze mag niet met andere meisjes uitgaan en hij verbiedt haar zelfs om op een bepaalde school Italiaanse les te nemen, uit angst dat zij andere mannen leert kennen. Het is erg moeilijk om dan nog sympathie voor Licu op te brengen, al is hij natuurlijk ook een product van zijn opvoeding en geloofsovertuiging. Het einde waar de documentaire op afstevent lijkt dan ook onherroepelijk. Moroni koos echter voor een slot dat tot nadenken stemt. Het laat je weer twijfelen aan je Westerse principes.

Monica Meijer

Waardering: 3

Bioscooprelease: 16 oktober 2008