Life as a Corporate Holiday – La vita come viaggio aziendale (2006)

Regie: Paolo Muran | 85 minuten | documentaire

Hoe maak ik een leuke film over saaie mensen? Dit moet de maker van ‘Life as a Corporate Holiday’ zich afgevraagd hebben. Want, hier valt moeilijk om heen te draaien, Silvano Bignozzi en Lino Toselli zijn nou eenmaal geen bijster interessante personen en dit komt voor een belangrijk deel door het werk waar ze zich al zo’n 30 jaar mee bezighouden. Zeg nou zelf, de verkoop van kamillethee en alcoholische drank en dit dag in dag uit, decennia achter elkaar, dat klinkt niet als een baan waarin oneindig veel variatie valt aan te brengen. Het is dan ook niet heel vreemd dat de sleur er op een gegeven moment in sluipt. Dat is precies waar deze documentaire over lijkt te vertellen, sleur, niet alleen in het werk, maar ook op het gebied van vakanties; de zogenaamde corporate holidays.

Voor wie niet wist dat corporate holidays bestaan, of wie er wel van gehoord heeft maar geen idee heeft wat hij eronder moet verstaan: het zijn overdreven luxe uitjes naar overwegend tropische lokaties. Bij aankomst worden de zakenlieden getrakteerd op luxe borrels en na een korte nachtrust wacht een compleet uitgestippeld programma van activiteiten. Allen even bijzonder en alles tot in de puntjes verzorgd. Deze vakanties worden in hun totaliteit betaald door het bedrijf en enkel en alleen aangeboden aan de allerbeste werknemers.

In ‘Life as a Corporate Holiday’ krijgen we kort te zien hoe beide handelaren te werk gaan om producten aan de man te brengen. Zoals we aan één van de mogelijke afnemers kunnen zien, heeft hij wel eens een interessanter verkooppraatje aan moeten horen. Saaiheid en sleur nemen echter niet weg dat Bignozzi en Toselli ontzettend goed zijn in het vak dat ze uitoefenen. Ze hebben immers niet voor niks 26 keer op rij een door hun bedrijf verzorgde vakantie gewonnen.

Terugkomende op sleur zien we beide handelaren – voor de zoveelste keer – hun koffer inpakken, geholpen door hun vrouw, om naar het vliegveld te vertrekken.

Wanneer je jaren achter elkaar een corporate holiday wint, dan blijkt het wel heel erg veel van hetzelfde te zijn. Dit is dan ook wat Paolo Muran met zijn film laat zien.

Muran is 15 van de 26 vakanties mee geweest om de twee mannen op film vast te leggen. We krijgen op deze manier een uitgebreid overzicht van de verschillende reizen die – zo zien wel – qua lokatie variëren van Saudie Arabië tot Californië en van Thailand tot Egypte. De overeenkomsten zitten hem in de extreme luxe, het uitgestippelde activiteitenrooster en – zoals benadrukt wordt – het feit dat er overal kreeft op het menu staat.

Wat dat betreft heeft deze documentaire ook wel iets zieligs. Alhoewel de meeste mensen een moord zouden doen voor zulke rijkelijk verzorgde vakanties, merk je dat wanneer iemand voor de zoveelste keer aan een dergelijke reis deelneemt, het leuke en vooral het nieuwe er echt wel af is. Werken deze twee Italianen nou werkelijk zo hard om elk jaar een ‘corporate holiday’ te winnen? Dat lijkt onwaarschijnlijk. Ze zouden dit alles onderhand spuugzat moeten zijn.

Het is dan ook een kleine opluchting dat ze na deze 26e vakantie eindelijk besluiten om, zelf een weekje langer op de plaats van bestemming te blijven – en hun eigen activiteiten te ondernemen – en bovendien afspreken dat dit de allerlaatste keer geweest is. Misschien dat er dan toch nog een eind komt aan de verschrikkelijke sleur.

Om een lang verhaal kort te maken moet opgemerkt worden dat ‘Life as a Corporate Holiday’ eenvoudigweg niet interessant genoeg is door zijn onderwerpkeuze en dat je er bovendien niet vrolijk van wordt. En of dit nou de bedoeling is van de maker, daar valt over te twisten.

Het is dan ook vrij moeilijk uit te houden om hier een kleine anderhalf uur naar te kijken.

Vincent Nijman