Like Dandelion Dust (2009)

Regie: Jon Gunn | 100 minuten | drama | Acteurs: Mira Sorvino, Barry Pepper, Cole Hauser, Kate Levering, Maxwell Perry Cotton, L. Scott Caldwell, Abby Brammell, Kirk B.R. Woller, Brett Rice, Chad Gundersen, Timothy Twisdale, Neil Ronco, Blake Michael Bryan, Brooke Bryan, Gergory Albrecht, Tim Powell, Rus Blackwell, Jean Sony Bog Saint-Vilas, Samuel Louis-Jean, Max Henry Compere, Brian F. Durkin, Rob Elwood, Jackie Elwood, Karl Pantfoeder, Camper Bregman

Je kent ze vast wel, van die films waarvan je bij voorbaat al kunt zeggen hoe ze aflopen. Die zwaar op de emoties van de kijker spelen en daarom vooral bij (huis-) vrouwen in de smaak vallen. Want wie smult er nu niet van andermans verdriet? Vaak zijn films als deze gebaseerd op een waargebeurd verhaal, wat de emotionele impact natuurlijk alleen maar versterkt. De meeste van deze ‘ware woensdagavondfilms’ blinken niet uit in originaliteit, laat staan in kwaliteit. Maar zo af en toe duikt er een film op die wel boven de middelmaat weet uit te steken. ‘Like Dandelion Dust’ (2009) is er zo eentje. Met name dankzij de uitstekende cast en een prachtige, subtiele score van Nathan Larson haalt dit gezinsdrama een heel behoorlijk niveau. Het uitgangspunt – biologische ouders en adoptieouders strijden om de voogdij van een kind – biedt voldoende mogelijkheden en wordt zeker in de eerste helft heel aardig uitgewerkt. Jammer dat in het laatste half uur enkele onverklaarbare keuzes gemaakt worden, anders was de score voor ‘Like Dandelion Dust’ nog respectabeler geweest.

Richard ‘Rip’ Porter (Barry Pepper) is een opgewonden standje met een drankprobleem. Als hij zijn vrouw Wendy (Mira Sorvino) voor de zoveelste keer in elkaar slaat, belt zij de politie en moet hij voor zeven jaar de bak in. Niet lang daarna ontdekt Wendy dat ze zwanger is. Omdat ze in haar eentje met geen mogelijkheid voor haar kind kan zorgen, besluit ze het jongetje af te staan na de geboorte. Rip vertelt ze niets: de handtekening die ze nodig heeft voor de adoptiepapieren, vervalst ze. Als hij na zeven jaar vrij komt, zijn leven lijkt te hebben gebeterd en over kinderen begint, besluit ze hem alles te vertellen. Nu Rip weet dat hij een zoon heeft, wil hij er alles aan doen om zijn kind terug te halen. Het jongetje, Joey (Maxwell Perry Cotton), blijkt geadopteerd door de steenrijke familie Campbell. Zijn ‘nieuwe’ ouders Jack (Cole Hauser) en Molly (Kate Levering) zijn niet van plan hun zoon na zeven jaar ineens weer terug te geven aan zijn biologische ouders. Jeugdzorg oordeelt echter dat Rip zijn zaken voldoende op een rijtje heeft om een kind op te voeden en geeft de Porters de voogdij. Er wordt een regeling getroffen waarbij Joey driemaal op bezoek gaat bij zijn biologische ouders, waarbij het derde verblijf definitief is. Maar de Campbells laten het er niet zomaar bij zitten. En is Rip eigenlijk wel geschikt als vader…?

Arm kind. Twee paar ouders strijden om zijn aanwezigheid. Daarbij denken ze voornamelijk aan zichzelf. Wat al dat getouwtrek met die arme Joey doet, daar staan ze niet bij stil. Het is jammer dat al halverwege de film duidelijk is hoe dit gaat aflopen. De straatarme Porters – Rip mag in zijn handen wrijven dat hij een baantje in een fabriek heeft – moeten op hun tenen lopen om van hun bouwval een warm ‘nest’ te maken waar Joey zich op zijn gemak kan voelen, terwijl Jack met zijn miljoenen loopt te zwaaien alsof het niets is (hoe hij aan dat geld komt, wordt overigens niet duidelijk). Tegen een villa en een zeilboot kan Rip natuurlijk nooit op. En dan spelen zijn strafblad en zijn verslaving hem ook nog parten. Bekeken zaak, zou je zeggen. Daarom vraag je je af waarom de Campbells in het laatste halfuur ineens paniekvoetbal beginnen te spelen en rare, onlogische keuzes maken. Waar overigens niets mee verandert. Op het scenario van Stephen J. Rivele en Michael Lachance – naar een roman van de in christelijke kringen razend populaire schrijfster Karen Kingsbury – valt dus genoeg aan te merken. Gelukkig maar dat de acteurs zich van hun beste kant laten zien. Opmerkelijk is ook het optreden van de jonge Maxwell Perry Cotton, die erg ingetogen en realistisch speelt. Onze meeste sympathie ligt dan ook bij het jongetje, dat gevangen zit in een machtsstrijd tussen vier volwassenen. Camerawerk en aankleding ogen degelijk, maar het is vooral de muziek van Nathan Larson die echt van toegevoegde waarde is.

Hoewel gemaakt door een christelijk productiehuis en gebaseerd op een roman van een christelijke schrijfster, spelen kerk en religie een te verwaarlozen rol in ‘Like Dandelion Dust’. De nadruk ligt op het sociale en menselijke aspect rond het thema adoptie. Het is jammer dat je halverwege de film al ziet aankomen hoe het verhaal afloopt, al maakt het scenario naar het einde toe nog een paar rare (en onnodige) sprongen. Dit sociale drama wordt gedragen door de meer dan degelijk acteerprestaties, niet alleen van gearriveerde namen als Barry Pepper en Mira Sorvino, maar juist ook van de piepjonge Maxwell Perry Cotton, die nauwelijks onderdoet voor zijn ervaren collega’s. Nodig wat vriendinnen uit en leg die zakdoeken maar vast klaar: op een vrouwenavond doet een film als deze het vast erg goed!

Patricia Smagge

‘Like Dandelion Dust’ verschijnt dinsdag 26 juni 2012 op DVD.