Lonely Bones (2013)

Regie: Rosto | 10 minuten | animatie, korte film

Een standbeeld voor Rosto. Is dat teveel gevraagd? De Nederlandse kunstenaar Rosto, wiens ‘The Monster of Nix’ (2011) ingezonden werd voor de Oscars in de categorie korte animatiefilm, timmert al jaren aan de weg als filmmaker, maar is nog niet echt doorgebroken bij het grote publiek. Dat is eigenlijk wel logisch, want hoewel zijn film-CV uitsluitend bestaat uit visuele hoogstandjes, zijn de films wel een tikkeltje aan de bizarre kant. Voor wie bij het woord animatie niet verder komt dan lieftallige sprookjesprinsessen of stoere Pokémonfiguren zal bij het zien van de films van Rosto een wereld opengaan. ‘Lonely Bones’ sluit Rosto’s Mind My Gap-project af, dat verder bestaat uit een serie graphic novels en de korte films ‘Beheaded’ (1999), ‘(The Rise and Fall of the Legendary) Anglobilly Feverson’ (2002) en ‘Jona / Tomberry’ (2005) (bekroond met de Grand Prix Canal prijs voor beste korte film tijdens het filmfestival van Cannes). Al die films en die graphic novels staan met elkaar in verbinding en voor de kenner is het een verheugd weerzien met personages (Buddybob en Diddybob, de fameuze Thee Wreckers) en symboliek. Voor wie nog niet eerder aan Rosto’s talenten heeft mogen snuffelen, is ‘Lonely Bones’ een prima start, hoewel ‘The Monster of Nix’ misschien net wat toegankelijker is. ‘Lonely Bones’ ging in première op het IFFR 2013 en is als voorfilm te zien van ‘Berberian Sound Studio’.

De sfeer is dreigend, surrealistisch en nachtmerrieachtig, maar ondanks dat je ‘Lonely Bones’ niet aan je kleuter of zelfs jonge tiener zou moeten tonen is het niet beangstigend. Liever valt de film verslavend te noemen: je wilt meer zien en langer in deze wereld verblijven. Dat is knap, want Rosto heeft daardoor eigenlijk een griezeldroom (met de bijbehorende logica, want een verhalende structuur is ver te zoeken) gecreëerd, waaruit je niet wilt ontwaken. Het is alsof hij iemands onderbewustzijn heeft verbeeld. De prachtige muziek van Thee Wreckers, Rosto’s inmiddels uitsluitend virtueel bestaande band, is van doorslaggevende aard. Rosto speelt op een prikkelende manier met tijd en ruimte, zodat je de film na afloop eigenlijk meteen nog eens wilt zien. Hoe je ‘Lonely Bones’ interpreteert, dat zal voor iedereen verschillen. Rosto is geen filmmaker die zijn publiek bij de hand neemt: zijn universum is op vele manieren uit te leggen. En daar schuilt nou juist de grote aantrekkingskracht in. ‘Lonely Bones’ is een knap gemaakte, eigenzinnige kortfilm waar je je gewoon aan over moet geven en waardoor je je zult laten overdonderen. En als er zich een beeldhouwer geroepen voelt…?

Monica Meijer

Waardering: 4.5

Bioscooprelease: 25 april 2013
Bioscooprelease: 5 maart 2020 (Thee Wreckers Tetralogy)