Lorenzo’s Oil (1992)
Regie: George Miller | 129 minuten | drama | Acteurs: Susan Sarandon, Nick Nolte, Peter Ustinov, Kathleen Wilhoite, Gerry Bamman, Margo Martindale, James Rebhorn, Ann Hearn, Maduka Steady, Mary Wakio, Don Suddaby, Colin Ward, LaTanya Richardson, Jennifer Dundas, William Cameron, Elizabeth Daily, Noah Banks, Michael Haider, Billy Amman, Cristin Woodworth, Zack O’Malley Greenburg
George Miller ken je wellicht als de regisseur van de vrolijke animatiefilm ‘Happy Feet’, maar hij was echter niet al tijd zo’n vrolijke Frans. In 1992 was hij de regisseur van het zwaarmoedige drama ‘Lorenzo’s Oil’, een film die gebaseerd is op het zware leven van Lorenzo Odone.
Wanneer Lorenzo nog maar een kleuter is wordt er bij hem de ongeneeslijke ziekte ALD vastgesteld. Een aandoening die tot dan toe geen behandeling kent en binnen een tijd van ongeveer twee jaar tot een langzame en pijnlijke dood zal leiden. Maar zijn ouders, Augusto en Michaela Odone (Susan Sarandon en Nick Nolte), zijn niet als de andere ouders van ALD kinderen, zij weigeren zich neer te leggen bij het door de artsen al bezegelde lot van Lorenzo. Samen gaan ze op zoek naar een geneesmiddel wat in ieder geval maar iets kan betekenen voor hun zoon en wellicht zelfs de ziekte kan vertragen.
Al vrij snel in de film begint het drama omtrent Lorenzo zich af te tekenen. Je wordt als kijker deelgenoot gemaakt van zijn aftakelingsproces. Complimenten voor de manier waarop de rol van Lorenzo gespeeld wordt door de verschillende acteurs. De manier waarop hij steeds meer gevangen raakt in zijn eigen lichaam komt zéér realistisch over. De combinatie van het angstaanjagende geluid van zijn gevecht om zuurstof en de beelden van het spastisch bewegende en bleke kereltje doet af en toe je eigen adem stokken. Het gaat door merg en been. Hierdoor lijkt de film af en toe van de ene dramatische scène in de andere te vallen en dit maakt dat je af en toe zou wensen dat er even een adempauze kwam. De muziek die in ‘Lorenzo’s Oil’ gebruikt wordt versterkt dit effect. ‘Adagio for Strings’ van Samuel Barber (wellicht voor sommigen nog bekend van de remix door DJ Tiësto) kan niet anders dan het drama naar een nog hoger level tillen.
De film behandelt tegelijkertijd met het levensverhaal van Lorenzo ook een ethische kwestie. Hoeveel pijn ben je bereid je een kind door te laten maken voor het gevecht om het leven? De kwelling die Lorenzo doormaakt, is af en toe bijna voelbaar. Hierdoor ga je je in de loop van de film afvragen of het gevecht van Michaela en Augusto niet een egoïstische keuze is van twee ouders die hun kind niet kunnen en willen laten gaan?
Zowel Nick Nolte als Susan Sarandon slagen erin je de wanhoop, waar de ouders van Lorenzo zich in bevinden, te laten voelen. Uiteraard had niemand anders dan Sarandon gecast kunnen worden voor de rol van moeder Michaela Odone, die vecht voor het leven van haar kind, maar ook dat van vele anderen. Er zijn weinig actrices die de rol van gepijnigde en liefdevolle moeder met zo veel overgave kunnen spelen als Sarandon. Voor haar rol in deze film werd ze dan ook genomineerd voor een Oscar.
Het medicijn wat tegenwoordig bij de behandeling van ALD gebruikt wordt, draagt nog steeds Lorenzo’s naam: Lorenzo’s olie. Lorenzo zelf is in 2008 op 30-jarige leeftijd overleden aan een longontsteking ten gevolge van eten wat in zijn longen terecht was gekomen. Het leven van Lorenzo was zwaar, maar zeker niet betekenisloos. En dat is ook de hoofdgedachte van deze film: ‘Life has meaning only in the struggle. Triumph and defeat is the hands of the Gods… So, let us celebrate the struggle!’ (Swahili Warior Song).
Phileau Mey
Waardering: 3.5
Bioscooprelease: 25 maart 1993