Los abrazos rotos (2009)

Regie: Pedro Almodóvar | 127 minuten | drama, romantiek, thriller | Acteurs: Penélope Cruz, Lluís Homar, Blanca Portillo, José Luis Gómez, Tamar Novas, Rubén Ochandiano, Marta Aledo, Agustín Almodóvar, Enrique Aparicio, Yuyi Beringola, Javier Coll, Juan Bautista Cucarella, Sabine Daigeler, Sergio Díaz, Lola Dueñas, Lyng Dyrup, Viviana Espinoza, Asier Etxeandia, Jaime Fernández-Cid Buscató, Mariola Fuentes, Carlos García Cambero, Esther García, Javier Giner, Fernando Iglesias, Chus Lampreave, Carlos Leal, Fernando Lueches, Carmen Machi, Kiti Manver, Dani Martín, Kira Miró, Ángela Molina, Rossy de Palma, Jons Pappila, Ramón Pons, Diego Romaña Garcia, Chema Ruiz, Carlos Sampedro, Jaime Santos Gonzalez, Alejo Sauras, Cote Soler, Enrique Vargas   

Kan een geniale regisseur ook een mindere film maken? Jazeker.

Één van Europa’s belangrijkste en ooit meest eigenzinnige regisseurs lijkt wat te gesetteld te raken in zijn filmwereldje, misschien zelfs in zijn eigen leven, maar dat reikt wellicht iets te ver. Feit is, dat Pedro Almodóvar vanaf ‘Todo sobre mi madre’ (1999) een meer en meer gematigde weg in is geslagen. Waar hij in een film als ‘Kika’ (1993) de zo herkenbare, licht hysterische, absurde en een beetje gewelddadige toon raakte, in spel, vormgeving, kleuren en verhaal, begon hij de ruwe randjes steeds meer weg te poetsen. En niet zonder succes, in de breedste zin van het woord. Succes dat nu een beetje tegen hem begint te werken, zo lijkt het.

‘Habla con Ella’ werd drie jaar na ‘Todo sobre mi madre’ Almodóvars grote doorbraak in de internationale filmwereld, waar hij al gewaardeerd werd door de ‘kenners’, maar nu dus ook door het grotere publiek. De film is een regelrechte klassieker, maar de absurdistische toon van zijn eerdere films heeft definitief plaats gemaakt voor realistisch drama, met een oprecht hart en prettig verteld, dat wel. In thuisland Spanje en geliefde stad Madrid (waar vrijwel al zijn films zich afspelen), wordt Almodóvar met zijn oeuvre gebombardeerd tot hét gezicht van de Spaanse moderne cultuur. Een last die vast niet altijd even prettig is om te dragen, want: zal de volgende weer net zo goed zijn?

Deze in ieder geval niet. ‘Los abrazos rotos’ (=kapotte omhelzingen) begint goed, of toch niet. Een blinde man heeft een heerlijke flirt met een prachtige blondine, die hij om zijn vinger windt en al snel het bed in verleidt, of liever gezegd: de bank op. Even een vleugje Almodóvar humor in een kont die af en toe boven de bank uit steekt. Het was de laatste echt humoristische scène van de film, helaas. Bovendien heeft de scène verder niet veel van doen met het verhaal en voelt het dus als iets te gemakkelijk. De vrouw is namelijk ook iets te mooi om waar te zijn, alsof de regisseur (die inmiddels ook zestig is) meer aan zichzelf dacht dan aan zijn personage, die overigens ook een al wat oudere regisseur is, dus die link is niet zo raar.

Penélope Cruz, die haar carrière voor een groot deel aan Almodóvar heeft te danken, kan geen film ontsieren. Haar aanwezigheid alleen al is een zegen voor elke film, zij is nu eenmaal een van de mooiste vrouwen die er momenteel op het witte doek te zien is en ook hier straalt ze weer zoals we dat gewend zijn. Almodóvar gooit er nog een schepje bovenop door haar in verschillende scènes op te laten komen als een soort look-a-like van respectievelijk Marilyn Monroe en Audrey Hepburn. Aardig allemaal hoor en uiteraard speelt ze okay, ze laat ook minder mooie kanten zien, want dat kan ze. Ook andere acteurs, waaronder weer een paar vaste gezichten uit de oude stal, zoals doen hun werk naar behoren. Maar het mag allemaal niet baten. Het verhaal gaat overal en nergens heen en de karakters boeien niet genoeg, behalve die jongen, Diego, die zoon van die regie assistente, gespeeld door Tomar Novas. Hij is jong en fris en zijn verhaal lokt, maar die hoop wordt geen waarheid. Evenals het verhaal van de zoon van de rijke Industrieel, ook dat blijft aan de oppervlakte drijven.

Almodóvars achttiende speelfilm is wat vlak, op het saaie af, omdat het verhaal mager is, omdat de humor ontbreekt, omdat de meeste personages aan de buitenkant blijven. Waar de donkere absurditeit ooit ruimte maakte voor warmte en diepgang, lijkt alles nu plaats te hebben gemaakt voor halve ideeën, in een te bedachte en absoluut mindere film.

Arjen Dijkstra

Waardering: 2.5

Bioscooprelease: 27 augustus 2009